Równia pochyła

- Doktorze, chyba się zdecyduję - radca Krach, chociaż starał się  zachować  powściągliwość w trakcie rozmowy, nie zdołał ukryć powagi na swojej twarzy - widzi pan, jak kompletnie rozstrojony jest nasz gospodarz.

- Dokładnie - westchnął doktor Koteńko - te leki są mu potrzebne. 

- Ożywił się wprawdzie, dowiadując się o tym, ze Maria jest w ciąży, ale ten smutek, przygnębienie, wciąż trwają.

- Muszę panu powiedzieć, że depresja jest paskudna chorobą - zauważył Koteńko.

- Dlatego też i moja decyzja, a mieszkania nie sprzedam - synowi zostawię. 

- A cóż na to małżonka? - zapytał doktor.

- Powiem szczerze. To ona naciska od tego zawału. Powiada, że powietrze znakomite, a że na wcześniejsza emeryturę się wybiera, to jej odpowiada, że weźmie we władanie moje życie. A ja, przyjacielu, i tak będę dorabiał. Pomogę mu samym tym, że kosztami się podzielimy.

- To ważne, przyjacielu.

- Tak, doktorze.

- Zastanawiam się, czy każdego z nas to czeka.

- A mianowicie?

- Ta równia pochyła. Powolne staczanie się w niebyt.

- Jakbym słyszał pańską małżonkę. Co też znowu. Pan się żeni, a tu takie słowa - a po chwili - kto by pomyślał, że koniec będzie taki - i ściszonym głosem - ciszej, właśnie wchodzą.