BRYDŻOWA ROZGRYWKA

A przy stoliku walka zażarta trwała, a już przed północą było. Naprzeciwko siebie do pojedynku zasiedli pan mecenas Szydełko z żoną swoją - Janeczką oraz tegoroczni maturzyści, którzy wyjątkowo w ów wieczór niewiasty swoje w pieleszach domowych pozostawiali, podejmując brydżową rękawicę.

Pan Szydełko, dzisiaj sławny na cały powiat adwokat, wielce zasłużony kawiarenki gość i kreator, swego czasu na studiach prawniczych pierwszym był brydżowym graczem i wraz ze swoim przyjacielem, niejakim Kowalskim, co dzisiaj urzędnikiem jest państwowym, niemiłosiernie ogrywali takich potentatów jak profesorskie małżeństwo Wiskickich. I, co ciekawe, ze swoją przyszłą żoną, Janeczką, spotkał się właśnie w brydżowej sali. Nie wiedzieć czemu pani Janeczka, studentka drugiego roku socjologii, wciągnięta została w tę pierwszorzędną karcianą zabawę i później, po studiach i ślubie, państwo Szydełkowie, rzadko, bo rzadko, ale sobie w dobrym towarzystwie w brydża pogrywali.

W miasteczku natomiast wśród młodych adeptów brydżowej dwóch młodzianów szczególnie się wyróżniało. Byli to obecni maturzyści: Tomek - zawołany matematyk i Grześ - znakomicie się zapowiadający informatyk - zatem te dwa młode, ścisłe umysły podjęły, jako się rzekło, pojedynkową rękawicę, bo oczywiście gdy tylko pan mecenas dowiedział się o sławnych juniorskich dokonaniach tej nierozłącznej pary graczy, zażądał satysfakcji w pojedynku.

I stało się. Któregoś wczesnego wieczora zagarnęli dla siebie jeden z kawiarnianych stolików.

Mecenasostwu szło jednak nietęgo - ulegali potędze przebiegłości i sprytu młodym. Po czterech godzinach rozgrywki widzieli jednak szansę w ostatnim rozdaniu.

A rozdawał tym razem, w wielkim skupieniu pan mecenas.

Zaczęło się. 

Pan mecenas spojrzał w karty, uporządkował je po swojemu, czarne kolory z lewej, od pików poczynając, lewą stronę oddając w posiadanie czerwieni.

 - Jedno karo - wyrzekł pan Szydełko.

„Zobaczę, jak zachowa się Janeczka. Jeśli zgłosi dwa kara, znaczy się, że mogę kontynuować. Jeśli spasuje, poczekamy, co oni powiedzą.”

Grześ podwyższył na  dwa trefelki.

„Delikatnie - pomyślał pan mecenas - założę się, że to blef. Szuka zrozumienia.”

Janeczka zmieniła na dwa kiery.

„Tu cię mam. Widzę, że obfitujesz w kiery. Szkoda, że mam tylko króla z dziesiątką.”

Tomek wistuje trzy trefelki.

„Ależ skupiony. Przesadnie skupiony. Tu cię mam, bratku. Mówisz „trefl” a myślisz o pikach, a może pytasz o pikowego asa?”

Mecenas zapodał trzy kiery.

„Niech i ja się zabawię. Janeczka pewnie oczekuje u mnie więcej czerwieni i ten król z dziesiątką nie wystarczą. Ale, moi młodzi panowie, na waszą kontrę jest stanowczo za wcześnie” 

Grześ wistuje trzy bez atu.

„A niech mnie!!! Widać, że mają silny sekwens w pikach, albo się sekwensami uzupełniają. Co na to Janeczka?”

Janeczka mówi pas i wzrok jej opada. Zniechęcona.

„Czarowała i ona. Czarował. To kto ma w końcu najsilniejsze kiery?”

Tomek uniósł z kolei wzrok, cos tam medytował, myślał o czymś zawile, zastanawiał się przesadnie długo i wreszcie spasował.

„To już koniec. Nie dogadaliśmy się, co do kiera. Może byłoby lepiej pociągnąć karo?”

- Pas

A Grześ, ten informatycznie sterowany umysł, widać, że to on prowadzi w tej licytacji grę, a państwo Szydełków wyprowadzając przy okazji w pole powiedział śmiało: - Cztery bez atu.

„Potwierdza się, że mają mocne piki i to bez atu to pikami pociągną. Sześć lew nimi wezmą, parę wziątek z trefla i z kara. Dalibóg wygrają ten kontrakt. Chyba, że Janeczka skontruje…”

Janeczka, przygaszona, przygryza wargi, a znaczy to, że do powiedzenia nie ma nic i mówi: -  pas.

„Tomek z kolei, chyba z litości nad nami, nie podwyższa i pasuje; więc i ja niczego nie wskóram i rzeknę: - pas.”

A potem rozgrywka. Grześ bierze sprawy w swoje ręce. I jak on gra… jak gra! A pan mecenas zapomniał chronić kierowego króla dziesiątką. Wyrzucił ją wcześniej bez potrzeby i nawet na tego króla lewy nie dostał. Jedynie pani Janeczka na marnego karowego waleta miała wziątkę, ostatnie, nieistotne blotki zbierając. A młodzi dwanaście lew zainkasowali - w cuglach.

- Panowie, tak być nie może - zakomunikował pan mecenas. - Rewanż nam się należy.

- Z przyjemnością - odparł Grześ, sromotnej klęski państwa Szydełków animator.

- Z przyjemnością się z panami grało - wyrzekła pani Janeczka Szydełko, gdy już ochłonęła. - To co, może jeszcze po ciasteczku i kawie? - zaproponowała, a pan mecenas kazał sobie podać najmocniejszą z mocnych kolumbijek, jakich jeszcze w życiu nie pijał. To dla ochłonięcia.

[21.06.2016, Dobrzelin]