SZCZYT

A ty, w którą stronę idziesz? Ja z tobą. Jestem tym, który nie wybrał jeszcze własnej drogi. Zgódź się być moim przewodnikiem.

Idę za tobą. Ty w łachmanach, jak nietutejszy, ubrany bez ekstrawagancji, ani tez podle, zwyczajnie, po wiejsku, na co stać było ojca mego i matkę.

Nie odpowiadasz, choć odwróciłeś ku mnie głowę. Posuwasz się naprzód, powoli. Człapiesz. Twoje sandały ledwie co wznoszą się ponad piaszczystą drogę, kiedy postępujesz krok za krokiem. Laska wspiera twoje ramię o wystające kamienie, a szara, przetarta sukmana kołysze się na wietrze łagodnie jak żagiel podczas wieczornej bryzy u wejścia do portu. Wchodzisz wciąż wyżej, przystajesz, chwytasz suche powietrze w nozdrza, wreszcie zatrzymujesz się w pół kroku i albo przysiadasz na przydrożnym kamieniu, albo stojąc, spoglądasz na szczyt, a szczyt niedaleko jak na mój wiek, na moje sprawne stąpnięcia.

A kiedy docieramy na szczyt świata, tej góry, za którą przepaść, spoglądasz w tę głęboką pustkę przed sobą, a potem znów patrzysz na mnie. Twój wzrok jest karcący, wymagający.

- A teraz pchnij mnie! - rozkazujesz. - Wystarczy jak mocniej pociśniesz moje wychudłe barki. Tylko obiema rękoma mnie pchnij.

To dlatego pozwolił mi iść za sobą?

A w mojej wiosce starcy, którzy musieli odejść, bo nie chcieli być dla nikogo udręką, sami wspinali się na wzgórze. Dlaczego w twojej wiosce jest inaczej?

Odwracam się i zbiegam w dół jego drogi. Przed pierwszym zakrętem staję. Odwracam ku niemu wzrok.

Przywołuje mnie laską.

- Wróć do mnie, wróć! - to jego laska uderza o kamień.

Nie chcę tego słuchać. Zbiegam w dół. Słyszę za sobą coś jakby toczący się w przepastny wąwóz kamień. Świst, trzask i nagły wzlot spłoszonego ptactwa.

Powracam na wzgórze. Biegnę bez zmęczenia. Na krawędzi skarpy odnajduje jego laskę, a patrząc w dół, widzę opadający już kurz, wyznaczający trasę jego upadku.

Dopiero wtedy odczuwam zmęczenie.

[12-13.06.2016, Pau we Francji]