Wtedy ci ona jest, kiedy wstajesz raniuteńko z ptakiem, co uwił gniazdo pod belką podtrzymującą krawędź dachu.
Zobacz: zasiadł tenże na gałązce przyokiennego bzu, albo na tamtym drucie, co to szły po nim słowa i mogłeś się z nich dowiedzieć, co się dzieje w dalekim świecie, o czym nie wiesz.
Kląska do ciebie i szczebioce. Pewnie to szpak. Mówisz: - a cóż to takiego szpak? Ptak zwyczajny. Ani w piękne piórka przystrojony, ani pieśniarz z niego operowy. Ale gdybyś tak zobaczył, jak toto swoje pisklaki karmi, jak niestrudzenie wybiera się na łowy po jakiego robaka i upuszcza do rozwartego dzióbka maleństwa, przekonałbyś się, że to zuch nad zuchy.
Mówi ci on, abyś otworzył okno i jeszcze przed słonkiem wpuścił do izby dżdżu. Nabierzesz go w płuca i przekonasz się, że warto żyć. Choćby czekając na ten pierwszy promyk dnia, ale nawet kiedy wiatr chmury przyniesie i wyciśnie z nich okrągłe krople deszczu, to też warto.
Zbudźże kobietę, syna, teściową, kogo tam masz w chałupie. Niech i oni radują się nowym dniem, niech patrzą.
Radość jest tym większa, gdy odbija się w wielu oczach.
[06.07.2016, La Janquera w Katalonii, na granicy hiszpańsko-francuskiej]
Smak poranka czasem czuję, choć jako nocny Marek najczęściej go przesypiam. Ale tak między czwartą a piątą najciekawsze odgłosy ptasiego życia można usłyszeć. Kiedy ludzie wstają, zwierzęta jakby cichsze.
OdpowiedzUsuńSerdeczności.
wszystko to prawda, co piszesz...
Usuń