WYPOŻYCZALNIA (6) DAMY, NIE RAŃCIE POETÓW, ZWŁASZCZA NORWIDA

Jakże zawiłe bywają meandry miłości poety do kobiety, która piękną i powabną jest, lecz tyleż samo dumną i niedostępną. Rozmawiać z taką? Jak, skoro rozmowa z nią bywa ulotna i zgoła niepoważna, a może i z drwiną w jej głosie, z pióropuszem wachlarza w ręce. A można też kwiecień być obdarowanym „między oczy”. A cóż to za partia dla damy? Poeta?

Albo… niech poeta nie żąda od damy choćby wstążeczki błękitnej - zbyt jest jej droga; niech nie pożąda jej ciała, ba, niech nie waży się nasycić swoich uczuć jej cieniem, który zmiennym jest jak sama dama.

Cóż pozostało poecie prócz uwielbienia? Usunąwszy ramię poprzestać na czymś niewielkim, nietrwałym, na byle listku przyklejonym do szyby, na dżdżystej łezce deszczu….

Damy, nie rańcie tak głęboko poetów.

Poniżej dwa prześwietne wiersze Cypriana Kamila Norwida: „Jak…”

i „Daj mi wstążkę błękitną…”

Jak…

Jak gdy kto ciśnie w oczy człowiekowi 

Garścią fiołków i nic mu nie powie...

Jak gdy akacją z wolna zakołysze, 

By woń, podobna jutrzennemu ranu, 

Z kwiaty białymi na białe klawisze 

Otworzonego padła fortepianu...

Jak gdy osobie stojącej na ganku 

Daleki księżyc wplata się we włosy, 

Na pałającym układając wianku 

Czoło - lub w srebrne ubiera je kłosy...

Jak z nią rozmowa, gdy nic nie znacząca, 

Bywa podobną do jaskółek lotu, 

Który ma cel swój, acz o wszystko trąca, 

Przyjście letniego prorokując grzmotu, 

Nim błyskawica uprzedziła tętno - 

Tak...

Lecz nie rzeknę nic - bo mi jest smętno.

Daj mi wstążkę błękitną…

Daj mi wstążkę błękitną — oddam ci ją 

Bez opóźnienia… 

Albo — daj mi cień twój z giętką twą szyją: 

— Nie! nie chcę cienia. 

Cień zmieni się, gdy ku mnie skiniesz ręką, 

Bo on nie kłamie! 

Nic od ciebie nie chcę, śliczna panienko, 

Usuwam ramię… 

Bywałem ja od Boga nagrodzonym, 

Rzeczą mniej wielką: 

Spadłym listkiem, do szyby przyklejonym, 

Deszczu kropelką.

[30.01.2017, Saint-Hilare-le-Chatel w Normandii, Francja]