POKÓJ BUCHALTERA - niby wiersz

Wydobyłem z pamięci 

ciemny pokój buchaltera,

sosnowe biurko, na którym papiery,

kałamarz z atramentem, wieczne pióra,

ołówki zwykłe i kopiowe,

przyciski, dociski, pieczęcie,

lak, pinezki i spinacze,

maszynka na korbkę

do liczenia zysków i strat,

fajka jak wygięta trąba słonia,

kalendarz ze wschodami i zachodami słońca,

gumki do kasowania ludzkich błędów,

linijki i karafka z zimną wodą, 

szklaneczka, łyżeczka, popielniczka.

Nad dostojnym buchaltera miejscem pracy

słoneczna żarówka

z kloszem jak chiński kapelusz

rzuca nieznaczny cień,

oświetla dłoń,

w palcach której

czarne piórko na tłoczek

kaligrafuje na pożółkłym papierze

raport wydatków z ostatniego miesiąca.

Dostrzegam soczystą biel

tekturowych rękawów,

na których buchalter

zapisuje ołówkiem dla pamięci

sumę wystukaną przez maszynkę na korbkę;

czasami podaje sobie do wiadomości,

że po pracy ma się udać do cyrulika, 

aby zgolić dwudniowy zarost, 

oraz że nie może zapomnieć

o kupnie bukietu fiołków

dla żony buchaltera.

Za uchylonymi drzwiami rozmowa:

zajęty, nie przeszkadzać, ma gościa,

ale ja muszę koniecznie sprawdzić, 

czy wystarczy środków

na zakup surowca w tym miesiącu, 

wejdź bez pukania,

to tylko wnuk.

To aż wnuk, mówi buchalter,

tamten wchodzi nieśmiało,

podaje mi rękę,

głaszcze po głowie,

podoba ci się u dziadka?

Zanim przejdziemy do sprawy

przynieś mi tu syfon z gazowaną wodą, 

napijesz się?

Oczy wnuka zapłonęły mocniejszym światłem

od tego słońca

zawieszonego nad głową buchaltera.

Powiem twojej mamie, 

że dzisiaj wrócimy do domu ty i ja,

jak dwaj mężczyźni,

pójdziemy do cyrulika, 

tobie też trzeba zrobić porządek z włosami.

Przypomnij mi o bukiecie fiołków.

Naciskaj powoli, 

o, tak, właśnie. 

Bąbelki łaskoczą podniebienie.

Pokój buchaltera unosi się 

jak marzenie o podróży balonem,

aromat fajczanego dymu

trafia z uśmiechem do nozdrzy.

Pozostała jeszcze godzina,

a chciałoby się doczekać wieczności. 

[12.02.2017, Barcelona, Catalunya, w Hiszpanii]