WIERSZ PIJANY

I co na to powiesz,

ujrzałem ją w pachnącej sukience,

dzwoneczki nasturcji

krzesały na bawełnianym suknie

iskierki popołudniowej pomarańczy

kłaniającego się ku zachodowi dnia,

a bzu świecidełka w jej oczach

wypełnione całą połacią nieba

odbierały mi śmiałość

przejścia na drugą stronę 

kasztanowej alei,

w tym przymrużeniu powiek,

pomarańcza wyciskała wszak

coraz niższy rozblask słońca

skierowany prosto w jej oczy,

spostrzegłem uśmiech,

subtelnie rozchylone kąciki warg

kusiły rozkoszą młodzieńczych pocałunków,

obiecywały wiarę

w dozgonną miłość.

Wiem co chcesz powiedzieć,

przetarłem wilgotną dłonią spojrzenie,

jeszcze tylko uniosłem prawe ramię

ponad łożysko tętniącej gwarem ulicy,

ponad sunące auta i sylwetki przechodniów,

aby moje palce mogły przypomnieć sobie

alabastrową powłokę jej skóry,

aby niczym wiosła spacerowej łodzi

mogły skąpać się 

w falującej powodzi włosów,

aby poczuły dreszcz

przyprawiający o konwulsje 

całe moje ciało

w którym zagotowała się krew.

Powiadasz że wypiłem

o jeden kieliszek za dużo?

Zamówię całą skrzynkę.

[14.05.2017, Tadworth, Surrey, w Anglii]