ŚWIADECTWO WŁADCY ULICZNEGO ŚWIATŁA

1.

Przechodząc po omacku staromiejskim brukiem,

rozdawca świateł latarniom

skrzesał pierwszą iskrę,

a za nią popłynął poszarzałymi uliczkami

mglisty rozbłysk żółtawej poświaty

i przykleiwszy się czule

do odrapanych frontowych tynków

rozkołysanych rozedrganym powietrzem kamieniczek,

zajrzał do pospiesznie zasuwanych okien, 

lecz niewiele mógł za nimi zobaczyć.

2.

Kamienna ławeczka na opustoszałym skwerze 

zaprosiła latarnika na granitowego siedliska

wypolerowany przedwieczorny chłód,

a było mu ciepło, gdy kurzył fajkę,

a bosmański dym unosząc się nad cybuchem 

rozsierdzał nocne motyle

podróżujące ku gwieździe ulicznego światła,

a poniżej latarni, na piętrze kamieniczki

pomalowanej na żółto refleksem rozpalonej lampy,

za zasuniętym firanką oknem 

przemieszczał się cień.

3.

I w takiej to ukołysanej ciszy, 

zachęcającej zakochanych

do podzielenia się pościelą,

posłyszał prometejski dawca ognia

podeszw czyichś butów doniosły trzepot

o wyślizgany, połyskliwy, kamienny bruk

i jeszcze inny dźwięczny jęk

zakłócił przedsenny szept ulicy,

wyszarpnął ktoś z najwyższej struny

łkający dźwięk gitary.

4.

Zbawca jasności twarz swoją przymgloną,

ledwie żarem tytoniu oświetloną

obrócił ku temu, kto już wzrok swój wspinał

na pierwszego piętra okno, za którym

cień coraz bardziej prędki się przechadzał

i już mniej energicznie, jakby ciekawie,

zwinął firanki, zmiął zasłony, 

wreszcie rozpostarł na świat

oba skrzydła okien…

i stał się kobietą. 

5.

I oto ci dwoje:

ona we framugach ołtarza

i on, przytulający w zastępstwie jej kobiecości

piersi instrumentu

(pokojowy Neron naszych czasów

wzrok swój natężył, aby dojrzeć każdy detal)

związali swoje spojrzenia

tajemniczą nicią pająka,

po której wpełzał dur czy moll, 

po której wznosił się śpiew.

Romanca

W stepie spalonym na proch,

deszczu tak chłonnym, jak co?

Jak ciepłych warg usta me, 

zjawiasz się, gdy zasnął mrok. 

Ktoś zrodził cię z tych fal, kto? 

z kłosów pokrytych mgłą, ech… 

Piękność twa przeogromna

zapala miłości żar,

a miłość nieprzytomna

- oślepiający jej czar.

Ty, co wyłaniasz się z traw 

ech, pędzisz konno, gdzie? 

gdzie oczy niosą twą krew. 

Cyganka ty, Boże, spraw

bym poznał cię w moim śnie

zatopił w twych oczach, ech…

Piękność twa przeogromna

zapala miłości żar

a miłość nieprzytomna

- oślepiający jej czar.

Ech, przygarnij mnie nocy bezdomna,

w mej lubej ramiona mnie wtul.

Przy niej moja dusza tak bezbronna,

a w piersiach tęsknota, ucisk i ból. 

6.

I coś tam pomiędzy tym dwojgiem zaszło,

lecz co takiego? - nasz księżyc w pełni

odpoczywający na granitowym kamieniu ławki

dowiedzieć się nie zdołał.

Czy to powieki na kłódki pozamykał,

a może się rozmarzył, może zasnął?

Lecz kiedy chłodny oddech miejskiej bryzy 

przywrócił go do świata żywych,

nie było już grajka, ni kobiety, 

a szyby okna noc zamalowała na czarno.

[02.06.2017, Campigneulles Les Grandes we Francji i 04.06.2017, Woking, Surrey w Anglii]