W MIĘDZYCZASIE

Ponieważ dalsza część "Kołyski" podlega jeszcze torturom korekt, nie mogąc się doczekać, obmyśliłem kolejne opowiadanie, bardzo długie, niestety i bez roboczego tytułu, z którego pochodzi niniejszy fragmencik.

(...)

Tymczasem sprawy potoczyły się inaczej… Skończyłem. 

Zbadała mi jeszcze raz puls i przykazała, abym pił jak najwięcej przegotowanej wody z cytryną, niesłodzonej, albo ewentualnie kompot, ten z szarych renet; drzewa wciąż owocowały, mniej niż w czasach ich młodości, intensywniej co drugi rok, a że mijał właśnie ten płodniejszy, więc Anna po zerwaniu ze mną dwóch koszy jabłek przykazała mi, abym zrobił dla nich miejsce w piwnicy; każde jabłko należało dokładnie wytrzeć suchą ściereczką i rozłożyć na sosnowych półkach w taki sposób, aby nie stykały się z sobą. Podobnie musiałem robić z warzywami na rosół i sałatki, gruszkami i zielonymi, lekko tylko zarumienionymi pomidorami, aby dojrzewały w zaciszu przewiewnej piwnicy, w której temperatura była niezmienna aż do nastania największych mrozów, które jednak zdarzały się coraz rzadziej. Ponieważ gospodarna Anna dbała o to, aby obficie zgromadzone zapasy owoców i warzyw wystarczały aż do połowy marca, mniej więcej do Wielkanocy, chcąc nie chcąc, musiałem wykonać sześć kondygnacji piętrowo ułożonych półek, bo w przeciwnym wypadku nasza piwnica, choć obszerna, dwukomorowa, nie zdołałaby pomieścić płodów ogrodu i sadu. Marudziłem trochę na te wskazania i wymogi odnośnie konstrukcji półek, jakimi mnie obarczyła, ale jeszcze przed nastaniem jesieni wykonałem to zadanie w zamian za to, że będę mógł sporządzić wino z dzikiej róży; Anna z kolei zażyczyła sobie, abym w małym, dziesięciolitrowym balonie przygotował dla niej słodki, gęsty zacier z limonek, który zaleje się potem spirytusem i powstanie z tego wysokoprocentowa nalewka, którą przed spożyciem przechowuje się przez dobę w zamrażalce. Niech ktoś sobie nie pomyśli, że oboje z Anną popadamy na stare lata w uzależnienie alkoholowe, nic podobnego. Zarówno jej nalewka jak i też moje wino z dzikiej róży przeznaczamy na prezenty dla najbliższej rodziny oraz przyjaciół, którzy nas nawiedzają w późnojesienne i zimowe popołudnia i wieczory, a bywa i tak, że te nasze napoje uczestniczą w braterskiej wymianie na wysoko przetworzone towary konsumpcyjne: soki, ciasta, konfitury czy też specjalnie dla nas przygotowane dania, o których sporządzeniu pojęcia nie mamy.

Znajoma lekarka, dla mnie Kaśka, z którą chodziłem do jednej klasy w podstawówce i liceum, wyszła właśnie z naszego mieszkania z półlitrową buteleczką nalewki pozostałej jeszcze z zeszłorocznych zapasów. Przedtem uspokoiła Annę, że ze mną nie jest tak źle; to nie zapalenie płuc, ale muszę się porządnie wygrzać i na razie obejdzie się bez antybiotyków, a na takie solidne przeziębienie najlepiej jest postawić bańki, wypocić się i uzupełniać płyny lekko schłodzoną wodą z cytryną albo kompotem. Oboje z Anną byliśmy zdziwieni, że Kaśka preferuje tak tradycyjne metody leczenia i nie miałbym nawet nic przeciwko zastosowaniu ich na mnie, gdyby nie fakt, że czułem lekką obawę przed tą procedurą, bo oczywiście Anna odnalazła w szufladzie szafy bańki, znalazła też spirytus i powierzyła moje plecy lekarce, i przeżyłem dawno niezaznane tortury… żartuję, ale bańki mocno wyciągały ze mnie chorobę, a obie panie zabawiały się w tym czasie rozmową, nie zważając na mnie, cierpiącego i pozbawionego możliwości wykonania najprostszych ruchów.

- Leż spokojnie, bo ci odpadną i będę zmuszona postawić jeszcze raz, tym razem „cięte”.

(...)

[07.01.2018, "Dobrzelin"]