DOBRY ...

(...)

Powróciła na to mężowe zawołanie do pokoju. Siedział już na łóżku wyprostowany i sennych majaków nie było po nim widać – spłynęły w nieodgadnioną tajń ludzkiego żywota dzielącego się na aktywną jawę i nocny najczęściej sen – w nim to było miejsce na marzenia i zwidy, także w nim przebywał Dobry, co zawsze Adamowi ale i jej dopomagał.

- Obudził mnie pierwszy śnieg – wytłumaczyła. – Spójrz w okno, ale jeśli chcesz sobie jeszcze pospać, połóż się, nie stopnieje do rana, bo coraz to mniejsze płatki opadają, znać że mróz chwycił mocno.

- A herbata? Nie poczęstujesz mnie herbatą? Przecież zwykle robisz i dla mnie.

I była to prawda. Anna często budziła się w nocy i nie zaległa w łóżku obok męża ponownie, zanim nie zrobiła herbaty dla ich obojga; bo on zaraz po niej wstawał, tak jakby rozpraszał go samotny sen. A kiedy już zasiedli przy stole obok okna, to i ze dwie godziny aż do brzasku przegadali, choć nie odbywało się to codziennie, a tylko wtedy, gdy czekała na nich jakaś ważna sprawa, której podjąć się chcieli lub musieli.

Przeszedł dziarskim krokiem do okna, rozciągnął firanki na całą szerokość okna, przysiadł na swoim miejscu.

- Wcześnie przyszła w tym roku. Zupełnie jak dawniej – skomentował zimową zawieruchę. – Ale czy utrzyma się do świąt, wątpię.

- Jak będzie zimniej, trzeba będzie pomyśleć o zrobieniu w sieni posłania dla psa i naszych kotów – wtrąciła Anna.

- A ty myślisz, że tam w komórce im źle? Takie im zrobiłem legowisko z kostek słomy, że zima im nie straszna.

- Wszystko jedno, to domownicy.

- Ale pomyśl sama, co taki Azor powie na ten pomysł. Widziałaś przecież, jak te kury do niego lgną. Sama mi pokazałaś tę scenę, gdy trzy nasze białaski ułożyły się na jego poduszce tam w oborze, nie tylko spały przy nim, zamiast na grzędzie, ale i pozostawiły po sobie pamiątkę… potem Azor obwąchiwał to jajko, przesuwał je łapami i nie pozwolił tej kurze, która prawdopodobnie zniosła je kiedy spał, zbliżyć się do tego jajka.

- Prezentów się nie oddaje – uśmiechnęła się.

- Ale masz rację, jak nadejdą mrozy pościelimy naszym małym stworzeniom w sieni; niech same wybiorą, gdzie chcą mieszkać. (…) 

[20.11.2018, Carlisle, Cumbria, w Anglii]