MYŚLI ROZBIEGANE / ODPOCZYNEK

16)

No i wychodzi na to, że po raz kolejny muszę zmienić robotę.

Podobno prawdziwego mężczyznę, jak twierdził pewien wieszcz, poznaje się po tym jak kończy. Okazuje się, że to twierdzenie ma zastosowanie do mojej ostatniej firmy… a była taka piękna, amerykańska J.

W sumie to zastanawiałem się nad zerwaniem kontraktu wcześniej, bo stan techniczny mego auta coraz głośniej wołał o pomstę do nieba, a to głównie z powodu katastrofalnej obsługi w firmowym warsztacie. To przede wszystkim, ale też próba wrobienia mnie we współudział w fatalny stan auta sprawiło, że dalsza moja współpraca z tą warszawską firmą mija się z celem.

I na sam koniec spotkały mnie pewne restrykcje finansowe plus niedotrzymanie terminu zapłaty za ostatni kurs, ale do tego ostatniego zdążyłem się już przyzwyczaić.

[15.02.2019, Dobrzelin]

Odpoczynek (szkic)

Padł na mnie blady strach, kiedy w ostatniej chwili zauważyłem tę wysepkę i w tej samej chwili, w ułamku sekundy wykonałem nagły ruch kierownicą w prawo bez naciśnięcia pedału hamulca. Autem zakołysało podwójnie, bo chwilę później instynktownie odbiłem kierownicą w lewo, aby nie złapać niepewnego, szutrowego pobocza. Pot zalał moje czoło i w tym momencie odzyskałem pełną świadomość, a i wzrok został mi przywrócony. Wszystko jedno, pomyślałem, dość tej szarży, na najbliższym parkingu przystaję. Sięgnąłem po papierosa. Lekko trzęsły mi się ręce, kiedy wzniecałem języczek ognia zapałką. Poczułem ulgę po zachłyśnięciu się pierwszym dymem. W mgławych światłach reflektora – deszcz wciąż zacinał z lewej strony – dostrzegłem wyasfaltowane miejsce na szerokim poboczu i tam postanowiłem się skierować auto. Wjechałem w jakąś boczną drogę, która okazała się być parkingiem. W głębi znajdowała się uśpiona nocą restauracja i właśnie wtedy, nie uwierzysz, poczułem się szczęśliwy mogąc rozwinąć na podłodze między siedzeniami mego „blaszaka” pościelowe „bety” z wielgachną poduszką (lubię mieć wysoko pod głową). Ucieszyłem się, gdy mogłem rozprostować nogi. Wydawało mi się, że rozciągając się maksymalnie na podłodze auta, staję się jakiś dłuższy, a moje kości odpinają się od mięśni i uzyskują tę nieskrępowaną wolność, w której nie czuje się napięcia, a człowiek pogrąża się w amoku szczęścia, na które, kto wie, czy w ogóle zasługuje.

A jakie intensywne sny wpełzają wtedy do głowy opróżnionej z trosk i zmartwień. Wspinasz się w nich bez wysiłku na niewyobrażalnie stromą górę, przeciskasz się przez ciężkie pierzyny przepoconych chmur, otwierasz bramę do mlecznej drogi gwiazd, a może jeszcze dalej, do galaktyk rządzonych przez innego Boga.

[12.01.2019, Lamortaye, Oise we Francji]