ROZMAITOŚCI

1.

Z Caseres w Hiszpanii pod Paryż, potem z Meaux do Aiguines (na północ od Marsylii), w końcu spod Tulonu znów pod Paryż - oto program kilku ostatnich dni.

W tym Aiguines (a właściwie około 15 km od tego miasteczka) meldowałem się z krzesłami w hotelu Hotel du Grand Canyon du Verdon. Okolica znamienita. Góry w tych prowansalskich Alpach skaliste bardzo, widoki przecudne, drogi wąziutkie pośród skał niezmiernie strome; pod nimi przepaść - głęboki na 500 metrów kanion, dalej jezioro o seledynowej barwie wody. Hotel umiejscowiony niemal tuż nad przepaścią, z terasem widokowym. W tym miejscu nie działają sieci komórkowe i internety. Właściciel ma wprawdzie połączenie ze światem, ale do Polski dodzwonić się noe sposób. Aby potwierdzić, że dowiozłem bezpiecznie towar, musiałem zjechać w dół jakieś 5 kilometrów i zatrzymać się na wąziutkim parkingu, przy którym zlokalizowano taras widokowy.

Stamtąd udaję się aż za Tulon do La Seyne sur Mer (nad samym Morzem Śródziemnym), skąd mam odebrać meble i inny "towar przeprowadzkowy" i zawieź go do Chatou pod Paryż. Załadunek trwa dwie godziny. Zleceniodawca z pietyzmem powtarza, że te wszystkie antyki w postaci stołów, foteli i komód są "fragile" i należy uważać, aby nie przytrafiło się im nic złego podczas transportu. Zauważyłem, że Francuzi mają bzika na punkcie staroci i tak jest właśnie i teraz. Nieśmiało zapytałem mężczyznę (żona, dwie dorosłe córki i piętnastolstka, która pomaga przy załadunku), czy ta przeprowadzka to już na stałe. Odparł, że w La Seyne jest tylko ich domek letniskowy, a na stałe mieszkają właśnie pod Paryżem. Pozazdrościć możliwości. Wyruszyłem zatem w drogę. Umówiony jestem na poniedziałek, na 8 rano... a do tego czasu... za Marsylią zmieniam obie żarówki w aucie. Jadę w stronę Valence i Saint Etienne. Po drodze zatrzymuję się przed La Voulte de Rhones (po zachodniej stronie Rodanu - piękna trasa; na wzgórzach opadających południowo-zachodnimi stokami w stronę rzeki tarasy winorośli). Nastawiam sobie budziķ na półtorej godziny i budzę się po jedenastu. No cóż, organizm poprosił o odpoczynek. Ta dłuższa niezaplanowana przerwa w podróży nie ma jednak przykrych konsekwencji - czasu mam pod dostatkiem. 

W końcu dojeżdżam na parking przy N82 pod Meulise (kilkanaście kilometrów przed Roanne) i tam spędzę noc z soboty na niedzielę.

2.

Z przykrością odczytuję wieści kraju. Wielka smuta trwa. Strajk nauczycieli, który szczerze popierałem (w końcu było się tym nauczycielem) upadł. Wygrała arogancja i buta, dyktatura ciemniaków i kolesi spod ciemnej gwiazdy. Narodowy socjalizm wskrzeszony po ponad 80 latach przez oszołoma rozkwita na naszych oczach. Chyba jednak nie starczyło mi wyobraźni - nie sądziłem, że na starość przyjdzie mi żyć w kraju rządzącym przez dyletantów - ciemniaków. Właściwie sposób w jaki obecny reżim traktuje nauczucieli, był do przewidzenia. Przypomnijcie mi, kto to powiedział, że najłatwiej rządzić niewykształconym tłumem. Lud prosty i nierozumny kupi wszystko. Przełknie każde kłamstwo ubrane w strój natrętnej, ogłupiającej propagandy, a kościół katolicki słowami i gestami większości hierarchów pobłogosławi ten deal rządzących.

Ech, aż mi się nie chce wracać do kraju... zdrajca, niepatriota, swołocz.

Ale przemija nawet najdłuższa żmija - tego należy się (choć ostatkiem sił) trzymać.

[28.04.2019, Meulise, Loire we Francji]

Z LUTRA

"Występuje on przeciw świeckiemu przepychowi dworu papieskiego i Kurii Rzymskiej. (...) Nowo wybrany biskup powinien być - tak, jak we wczesnym Kościele - zatwierdzany przez biskupów z sąsiednich diecezji, a nie przez Rzym; należy znieść całowanie papieża w stopę, pielgrzymki do Rzymu, zakony żebracze, celibat kleru (diecezalnego). Klasztory powinny stać się chrześcijańskimi szkołami; kościelne prawodawstwo winno zostać przeanalizowane i silnie ograniczone; należy umikać ekskomuniki, interdyktu, przepisów dotyczących małżeństwa, nakazów postnych, dyspens, przywilejów, itp.; powinny być zredukowane dni świąteczne; należy skończyć z żebraniną, a każde miasto winno się troszczyć o swoich ubogich współobywateli; z herezjami należy walczyć nie ogniem, lecz duchem, to znaczy przez dyskusję i wolne słowo; należy wprowadzić szkoły dla dziewcząt." *

[* Decot, Rolf: "Mała historia reformacji", tł. Zychowicz Juliusz, rozdz. 3, s.43, Wydawnictwo WAM, Kraków 2007]

[23.04.2019, Cáceres, Extremadura w Hiszpanii"]

KASI I TEOSIA ZABAWA W CHOWANEGO

- Teoś, mój Boże, jak ty wyglądasz?

Owszem, miała rację. Spodnie utytłane w błocie, ręce po łokcie - podobnież. To świństwo przylepiło się też do jego butów; naniósł tego do salonu, gdzie w równym szeregu na półkach wokół komnaty poukładane książki, jak w bibliotece, a szedł przecież przez wyfroterowany korytarz, na którego parkiecie pozostawił niezatarte ślady jego niezdarności.

Słowem - obraz nędzy i rozpaczy.

- A ja tak na ciebie czekałam! O której to miałeś być?

No i cóż miał powiedzieć na swoje usprawiedliwienie? Że kopał ten dół, w którym miano zainstalować pięciusetlitrową beczkę? Wleje się do niej wody, uzupełni obornikiem, wymiesza i jak raz ta zawiesista, niepachnąca ciecz będzie jak raz pod pomidory i inne warzywa. Sam zresztą, doradził tak dziedziczce.

- Pani Kasiu, ja naprawdę chciałem zdążyć i dlatego tę ostatnią taczkę z gliną popchnąłem na przełaj. Myślałem sobie, nic to, że kałuża, rozpędzę się i jakoś przelecę, gdy tymczasem...

- Utknąłeś w niej, nieboraku.

- Nie wiedziałem, że tak głęboka.

- Padało przecież. Skąd ci do głowy przyszedł, aby przez nią skracać sobie drogę.  Znam dobrze tę kałużę przy ogrodzie. Nigdy bym nie zaryzykowała przeprawić się przez nią.

- Pani Kasia to wszystko wie, przewiduje, we wszystkim się orientuje, nie to co ja. Tak się spieszyłem...

- i widać tego efekty - spóźnienie, a do tego jakiś ty umorusany!

Minę, w przeciwieństwie do niej, miał nietęgą. Zapasowe portki suszą się w drewutni (te, które miał na sobie, były najlepsze), a w tych roboczych butach z wysokimi cholewami przecież że nie będzie się włóczył po parkietach.

- No i co ja teraz z tobą pocznę, nieboraku? Chodź, zaprowadzę cię do łazienki. Marsz za mną!

Co było robić, zdjął buciska i zaczął kroczyć bosymi stopy po wyszlifowanych do połysku parkietowych klapkach, a minę miał niedorajdy-męczennika. Nareszcie otworzyła przed nim łaziekowe drzwi i wepchnęła go do środka.

Kiedy udzielał się w wannie i pod prysznicem, przestępowała z nogi na nogę, to znów pobiegła do salonu i o czymś tam sobie rozmyślała. Powróciła pod drzwi łazienki, a nie słysząc już chluszczenia wody, krzyknęła przez drzwi do ogrodnika.

- A ubierz mi się w ten szlafrok, co wisi na prawo od lustra. ON go nie używa. A te swoje szmatki załaduj do pralki... proszek masz w szafce, znajdziesz.

Zdawało się jej, że coś tam odpowiedział i po minucie - dwu spostrzegła opadającą klamkę, a później otwarły się drzwi.

- No, teraz wyglądasz do rzeczy - uśmiechnęła się, a może nawet roześmiała, widząc jego zmieszanie. - Nawet ci w nim do twarzy - stwierdziła, obrzucając wzrokiem jego nieszczupłą, acz zmizerowa

ną sylwetkę odzianą w JEGO szlafrok.

W Teosiu (któż zdoła odgadnąć skąd) pojawiła się znienagła jakaś nieokrzesana wola pochwycenia jej w ramiona, przyciągnięcia do siebie mocno i nieustępliwie, i dokonania zuchwałej kradzieży pocałunku.

Odstąpiła od niego na krok, choć w gruncie rzeczy jego śmiałość nie bardzo ją przeraziła, bynajmniej, jego zachowanie sprawiłoby jej przyjemność, ale, jak to z kobietami bywa, postanowiła się z nim chwileczkę podroczyć.

- Oj, nie tak prędko, Teosiu... gotowyś pomyśleć, że ja...

- A nie...? - wykrztusił z siebie, powracając do zakłopotania.

- Mamy przecież czas.

- A ON?

- Już moja w tym głowa, skarbie. Tymczasem przejdźmy do salonu, a potem...

- Kiedy?

- Kiedy upierze się twoje ubranko - roześmiała się na głos.

Cóż było robić? Poczłapał na bosaka obok niej. Zgodziła na to, aby objął ją swoim ramieniem... nawet pozwoliła, aby musnął wargami jej prawy policzek... na razie tylko policzek.

[21.04.2019, Badajoz, Extremadura w Hiszpanii]

OPOWIASTKA WIELKANOCNA

Zagłębiałem się w pościel podróżną, pachnącą jeszcze domem.

Zapukał w okno. Odryglowałem zamek. To takie łatwe.

- I czemu się nie odzywasz, mój druhu - zapytał zamiast powitania. A może przywitał się ze mną; tak mocno skupiłem swój wzrok na jego zmarszczkach, na posiwiałej brodzie i włosach.

- Ot, jak widzisz i wiesz zapewne, wybrałem się w kolejną podróż.

- Wiem. A pomyślałeś o mnie?

Skinąłem głową, a blady uśmiech wczołgał się na moją twarz.

- Sprawdzam cię - powiedział. - Wiem, że o mnie myślisz, a mnie martwią twoje troski i zmartwienia.

- Ale jednak nie powstrzymujesz moich znartwień - odpowiedziałem hardo.

- Zanim człowiek nauczy się pływać, wypije pół wiadra wody. Byle się nie nią nie zachłysnął.

- Ja się niemal utopiłem, nie zauważyłeś tego?

- Ale w końcu dopłynąłeś bezpiecznie do brzegu - przekonywał mnie.

- Myślisz, że do właściwego?

- Ja jestem zawsze po obu stronach rzeki. Jak byś nie płynął, zacumujesz w moim porcie.

Ucieszyłem się z tego stwierdzenia.

- I ja myślę, że dobrze wybrałem - pochwaliłem się.

- I ja to rozumiem - odparł. - A, tak przy okazji, przysięgam ci, że akurat na tę decyzję nie miałem wpływu.

- Ty przysięgasz? Nie miałeś wpływu?

Niemal się roześmiał.

- Znasz mnie już tyle lat i nie wiesz, że podarowałem ludziom jedną z najcenniejszych rzeczy: wolę decydowania o sobie, czynienia dobra, ale też i zła, co w każdym przypadku mnie zasmuca.

Wyczułem, że zbiera się do wyjścia. Nie miałem mu tego za złe. Nie jestem przecież sam na tym świecie, choć może mógł się napić wody z sokiem jaką mu zaproponowałem. Dotknął jedynie otwartą dłonią swego gardła. No tak, kiedy ma się tych parę tysięcy lat...

Już żegnał się ze mną:

- Pokój z tobą - powiedział. - Ty też będziesz miał swój Trzeci Dzień.

Odszedł.

Wyjątkowo spokojnie spałem tej nocy.

[21.04.2019, Merida, Extremadura w Hiszpanii]

Wszystkim gościom kawiarenki życzę zdrowych, pogodnych i jak najradośniejszych 

Świąt Wielkanocnych!!!

[20.04.2019, pod Saragossą w Hiszpanii]

ZMIANY...ZMIANY

Pierwsza wymuszona niejako przez okoliczności, bardzo nieprzychylne i stresujące, innymi słowy - zmiana firmy, z którą współpracuję, stała się koniecznością.

Druga zmiana nie ma nic wspólnego z przypadkowością; została przeze mnie przemyślana i wydaje się być logiczna, a ponadto u jej podłoża tkwi fakt, iż dokonując jej, pozostanę w zgodzie z własnym sumieniem, co akurat dla mnie ma znaczenie. I jeszcze jedno – jestem niemal pewien, że skutkiem tej zmiany będzie to niezbędne mi uspokojenie, nabranie dystansu do niepokojących wydarzeń, które mnie przytłaczały. Może jest w tym szczypta egoizmu? Nie wiem. W każdym bądź razie straciłem już wiarę w to, że w obecnej, nazwijmy to, konfiguracji wspólnotowej nie ma dla mnie miejsca i nadeszła pora na to, aby ostatecznie się z niej wyrwać.

Mam dość bombardowania mnie nienawiścią płynącą z ust polityków, którzy wystawili mi cenzurkę tego podlejszego, gorszego sortu i zawracają mi głowę tym, że nie jestem rzekomo godny należeć do wspólnoty narodowej. Oczywiście można przyjąć „na ciało” tę ostatnią, jak i też wiele innych obelg kierowanych także na mój adres.

Oczywiście mógłbym dla świętego spokoju przejść nad tym do porządku dziennego, wiedząc, że takie słowa pochodzą przecież od ludzi obłąkanych, a ci za swe zachowania i czyny nie odpowiadają… ale nie potrafię. Postanowiłem zatem opuścić tę wspólnotę, nie chcąc firmować jej własnym (wiem, że mało znaczącym) nazwiskiem. Nie potrafię i nie chcę zaakceptować słów wypowiedzianych przez jednego z arcybiskupów, który jako przykład prześladowania chrześcijan (chodzi rzecz jasna o katolików) podaje skazanie przez sąd biskupa pedofila. Jako miłośnik czytania i domorosły konstruktor budowli ze słów nie mogę zaakceptować palenia książek – zbyt dużo brzydkich skojarzeń. Z kolei jako były długoletni belfer nie pozwolę, aby nauczycieli nazywano swołoczą. Zwróćmy uwagę na to, kto jest sprawcą tych trzech przytoczonych przeze mnie w ogromnym skrócie faktów (a były dziesiątki innych, do których nie chcę już nawiązywać).

Chrześcijanie – katolicy.

Ponieważ nie znoszę uogólnień, muszę w tym miejscu napisać, że są też inni katolicy (w obecnych okolicznościach przyrody to katolicy gorszego sortu), z którymi byłoby mi po drodze, i których szanować będę, ale niestety jest to mniejszość.

I między innymi dlatego wybrałem inną drogę, długą, pewnie mozolną i wyboistą, ale własną, przemierzaną z pomocą kogoś, kto jeżeli przeczyta ten mój tekst, będzie wiedział, o kim mówię.

[15.04.2019, Dobrzelin]

SZCZĘŚCIE (3)

- O, silny jest, z takim workiem daje sobie radę; jak to zarzucił go sobie na plecy, jakby nie kartofle dźwigał, a gęsine pierze.

Patrzyła na niego z podziwem, gdy rączym krokiem zmierzał do auta; jej mąż ledwie zdążył go dobiec, otworzył bagażnik, a pięćdziesięciokilowy worek już leżał w komorze jak padłe zwierzę.

- On z roku na rok silniejszym mi się wydaje, a miałam ja z nim, oj miałam, kiedy był dzieckiem.

- Co pani powie, teraz taki chłop na schwał – pochwaliła ponownie.

Ktoś podszedł do wozu.

- Ma gospodyni jeszcze taki worek jak ten tam? – mężczyzna w dżinsowej kurtce przed chwilą utkwił wzrok w Janie.

- Ostatnie dziesięć kilo, patrz pan, ostatnie. Za miesiąc, półtora będą młode – wytłumaczyła Barbara.

- Ostatnie dziesięć kilo, pani mówi. A czy dobre, nie przemarznięte w zimie, bo widzę, że bez pędów?

- W takiej piwnicy, jaką mamy, żaden kartofel nie przemarznie. Te już są ostatnie, nawet ledwie co dla siebie mamy. Resztęśmy na sadzeniaki zostawili, już nam ziemia rodzi nowe bulwy.

- Pani da, jeśli dobre. Białe?

- Białe i puszyste po ugotowaniu.

Dobili targu.

- A pewno, że mężczyzna z niego wyrósł nie od parady – kontynuowała Barbara. – Ale co ja przeżyłam! Zapalenia opon mózgowych dostał, gorączkował, ledwo śmierci umknął. Sześciu lat nie miał. Jużeśmy myśleli, że siódmego roku nie doczeka, ale przeżył, choć dwa lata potem słabował, mizerniał w oczach, na mowę mu padło, na rozum…

- Co pani powie! Takie zapalenie to przed wojną… lekarstwa nie było.

- Prawda. Do ilu to doktorów ja z nim jeździłam? Ale cudem ocalał. A mówili mi, że długo nie pożyje, że kaleką zostanie, bo po takiej chorobie mózg będzie obciążony.

- Tak… na szczęście pomylili się doktorzy – podsumowała tamta.

- Pomylili, ale nie bardzo. W rzeczy samej rozum miał po tej chorobie spowolniony, uczył się przez to kiepsko, z trudem przechodził z klasy do klasy. Dopiero jak był w zawodówce, stopniowo odżywał, a to może i dlatego, że ucząc się na stolarza, ukochał tę pracę, nawet rzeźbić w drzewie zaczął, malować potrafił i tak miesiąc za miesiącem, rok za rokiem mężniał.

Tamta nieraz widywała Barbarę i jej męża na targu, zawsze w czwartek. Kupowała jajka, kapustę, twaróg i masło domowej roboty, i ziemniaki. A skusiło ją to, że Medyńscy jako chyba ostatni z gospodarzy przyjeżdżali na targowisko wozem ciągnionym przez konia, podczas gdy inni albo traktorem z przyczepą, albo blaszanym lub z plandeką autem. Czy jej żal się zrobiło gospodyni handlującej z wozu, że biedna, czy też sądziła, że skoro w konia przyjeżdża, to pewnie ten towar, który sprzedaje, nie może być szprycowany chemią. Dość powiedzieć, że ilekroć pojawiała się na targu, zawsze szukała gospodarzy z wozem. Dzisiaj wyjątkowo oprócz Barbary i jej męża na targowisku pojawił się Jan, stąd tamtej zainteresowanie jego osobą.

- Ale już chyba nic mu nie dolega. Mężczyzna co się zowie i nie wygląda na ułomnego w żadnym calu – w dalszym ciągu kobieta z miasta chwaliła Jana.

- Tak właśnie jest, dziękować Bogu, wykaraskał się z choroby, a robotny bardzo, choć czasem zamyślony, inny niż pozostali, ale, wie pani, i to zamyślenie mu przechodzi, odkąd znalazł sobie żonę.

- No, widzi pani, czas zrobił swoje, a że znalazł sobie kobietę, to dziwić się nie ma czemu, bo przystojny bardzo, a tej jego przypadłości nie widać wcale.

- To prawda. Śladu nie zostało po chorobie, ale ja, pamiętająca matka, wciąż mam przed oczami tamto nieszczęście, które mu się przytrafiło. Bardzo rzadko przyjeżdża z nami, na gospodarstwie zostaje; dzisiaj umyślił okupić żonę, sukienki, jakiejś lekkiej bluzeczki szuka jej na lato.

- Widać z tego, że żonę kocha – westchnęła tamta.

- Chwalić Boga, małżeństwo jest udane. Ona za nim do rzeki by wskoczyła. Zgrzeszyłabym, gdybym powiedziała co złego na Ludmiłę. A to dziecina uboga, sześć lat młodsza od niego; nastoletnią będąc rodziców straciła, lecz na szczęście zaopiekowało się nią wujostwo; przygarnęli sierotę, wykształcenie jej dali, choć na studia nie poszła, lękliwa taka, co tłumaczę sobie tym, że choć wujostwo w porę podało jej ręce, to jednak dusiła w sobie przykre wspomnienia o stracie rodziców; ci w wypadku samochodowym zginęli, czego synowa zapomnieć nie może.

- Tak, widać byli sobie pisani.

- Ludka pracowała na poczcie i tam naszli na siebie, i jakoś tak od razu do gustu sobie przypadli. W trzy niedziele dali na zapowiedzi. Ślub mieli skromny, bo z jej strony rodziny niewiele, a i nasza nieliczna, tyle że kilkoro z przyjaciół z obu stron odmłodziło weselników.

- Daj Boże, pani Barbaro, niech im się wiedzie.

Jeszcze ktoś do wozu się zbliżył, a to po jajka, to po kiszoną kapustę czy twaróg. Zajętą rozmową Barbarę wyręczał w handlu jej mąż; on targowania się nie lubił. Zawsze podkreślał, że do tej roboty jest nieskory.

Przeminął jeszcze kwadrans na rozmowie z miastową kobietą, kiedy powrócił Jan z zawiniątkiem pod pachą. Dostąpiwszy matki, rozwinął przed nią sukienkę kupioną dla Ludmiły, potem rozpostarł na sobie bluzkę.

- Będzie się jej podobać, mamo? – zapytał, a głos zadrżał mu jak osikowe gałązki na słabym wietrze.

- Mnie się podoba, a czy Ludmile? Młodzi jesteście, więc cóż mnie pytać o radę?

- A mnie się wydaje, że ma pan dobry gust – odezwała się tamta. – Byle tylko na pana żonę pasowało.

- Jakżeż ma nie pasować, skoro ja – tu utworzył z obu ramion okrąg – kiedy moją Ludkę obejmę, to ręce moje powiedzą mi o jej sylwetce tyle, jakbym miarę do piersi, do bioder, centymetrem zmierzył.

- Zatem się na pewno ucieszy – podsumowała tamta, a Jan pozostawiwszy w dłoniach Barbary pakunek, wsunął rękę do wewnętrznej kieszeni kurtki; następnie wyjął z niej owinięty w szary papier niestabilny przedmiot, a były to korale. Zaraz je zawiesił na matczynej szyi, tak jakby do sprawdzenia przez kobietę z miasta, czy Barbarze w nich do twarzy. Kobieta zachłysnęła się widokiem tego odpustowego wianka, lecz nie dała po sobie poznać, że ten sznur kolorowych paciorków wyraźnie nie jest w jej guście.

- Kocha pana, to i z tego prezentu się ucieszy – powiedziała.

Czas był na nią. Pożegnała się serdecznie, a kiedy podeszła do auta, w którym niecierpliwił się jej mąż, obejrzała się.

Medyńscy szykowali się do wyjazdu z targowicy.

[12.04.2019, Dobrzelin]

SZCZĘŚCIE (2)

Tymczasem dzień zatoczył koło, nastała noc rozgwieżdżona i chłodna, a potem brzask wskrzesił z ponocnych mgieł dzień kolejny, i jeszcze zanim wytoczył się słoneczny lampion zza wschodniego wzgórza, zanim ten wspiął się po ciemnych i smukłych olszynowych pniach na drzew korony, zanim pomarańczowa, podłużna kula skąpała się w uciszonych, wciąż śpiących wodach stawu, w domu za ogrodem rozbłysły jęzorki ognia w palenisku; potem ciepło z węglowej kuchni płynące rozlało się po komnacie jadalnej, w której można było dostrzec poprzez rozchylone w kształcie trójkąta zasłony cztery postaci skupione wokół stołu.

Chciałbym, abyś zaufawszy moim słowom podeszła cichymi stopy pod samo okno. Zobaczysz Jana i Ludmiłę, o których ci opowiadałem; także rodziców mężczyzny, niepięknych, w latach doświadczonych, lecz o twarzach pogodnych i myślących. Usłyszałabyś ich rozmowy, może pierwej modlitwę, niedługą, skąpą w słowa, lecz radosną, tak jakby ich czworo ucieszyło się z nastania kolejnego poranka, że przywitał ich zdrowiem i obdarzył nadzieją doczekania pogodnego wieczoru.

Teraz spożywają posiłek, ciepły, dla sił nabrania przed pracą na czas uprzedniego dnia, tej niedzieli beztroskiej, odpoczywającej wstrzymany. Najstarszy z nich oporządzi zwierzęta, poprowadzi je na łąkę, potem przemierzy pole kwitnącego rzepaku i pszenicy, sprawdzając, czy plon tego lata będzie obfity. Jego żona zajmie się ogrodem, warzywnymi grzędami; młoda włoszczyzna hodowana pod folią trafi na stół obiadowy wraz połową kurczaka, który poległ, aby zaspokoić głód mieszkańców domu. Ludmiła zakręci ciasto na chleb, na drożdżowiec – nieciężka to praca, lecz dłonie młodej kobiety jeszcze do niej nieprzywykłe; wszak od niedawna dzieli małżeńskie łoże z Janem. Ten do drewutni się uda, gdzie pszczele mieszkania czekają na wykończenie; podobnież stelaż ogrodowej altany, który z końcem czerwcowego miesiąca stanie w kwiatowej części ogrodu, gdzie już po drzewcach palików pnie się po zachodniej stronie dzikie wino, a i pnący groszek zapuszcza kiełki, więc z tym stelażem, a następnie sosnowym dachem trzeba zdążyć na czas.

Przed obiadem Ludmiła zaniesie Janowi do drewutni mleka, zaspokajając jego pragnienie. Dłonie Jana nie mają dzisiaj tej gładkości, co w niedzielne popołudnie; są szorstkie i zgrubiałe, także z drzazgą wbitą w kciuk prawej z nich; drzazgę usunie Ludmiła.

Potem obiad, o którym jeszcze ci opowiem; po nim pomarańczowe popołudnie, podczas którego niedługi sen starszej kobiety, podlewanie warzyw przez jej męża, zaczytanie się Ludmiły w Beniowskim i tajemnicze pobrudzenie rąk w akrylowej farbie Jana.

A później sprowadzenie krów do obory; tam udój wieczorny, posiłek dla ludzi i zwierząt, rozmowy, muzyka i sen, i coraz cieplejsza noc.

[11.04.2019, Dobrzelin]

SZCZĘŚCIE (1)

- A teraz pobiegniemy do ogrodu.

Rój pszczół nad rabatami bratków polnych, ponad białymi różami, co wspinają się po sztachetowym płocie, kaleczą go, o tak, lecz i stroją girlandami zapachów; pszczoły przysiadają na ławeczkach różanych płatków, ledwo rozwartych w porannym cieple słońca; a wyżej późne renety, jeszcze kwieciem ozdobione, choć rozwiniętym, rzadkim, kuszą słodką wonią kosmatych pręcików. Akacje na przedmurzu pobliskiego parku odurzają miodnym aromatem, ważki ślizgają się nad sadzawką, umykając prędkim jęzorom żab… wiosna ku latu zmierza; tylko patrzeć, jak zakwitną lipy i w ich koronach zabrzmią owadzie symfonie.

Tymczasem jest niedzielny poranek. Truskawek zatrzęsienie – winny ich nektar zwraca uwagę os i ślimaków.

- Biegnijmy! – odrzekła, pozwalając uchwycić swoje palce jego silną dłonią.

Schylają się teraz do tych pióropuszy karbowanych truskawkowych listków, przysiadają w redlinach, rwą przyrumienione owoce, podają sobie do ust; drobne ziarenka piasku trzeszczą w kleszczach zębów, nic to, smakują doskonale, a osy mają im za złe, że odgonione, że przyjdzie im przemieścić się na kolejny krzaczek, i kolejny, aby uszczknąć choć kropelkę nektaru. Siedzą tak przez chwil najpiękniejszych kwadrans, po czym udają się na ten wąski skrawek trawnika, gdzie stokrotki jak feniks z popiołów odradzają się do ponownego życia, a swoje główki-słoneczka ku naszej gwieździe najmilszej obracają, aż skąpane w cieniu wieczoru zamkną koszyczek kwiecia.

Na tym trawniku zażywają beztroskiego odpoczynku – pisałem, że to niedziela – a zatem ta niefrasobliwość wskazana, przynajmniej do południa.

- Mówię ci, miałem sen i coś się wydarzy. Spróbuję przymknąć oczy, może wróci do mnie, pomarzę…

- Janku, to ja z tobą.

I marzą, i przysypiają, łaskoczą ich mrówcze stopy i musze macki; czasem motyl siądzie na jej rozpuszczonych na miałkim wietrze włosach, a wygląda wtedy jakby wpięła w nie spinkę kupioną na targu od wędrownego kramarza.

Ona i on, jak para ludzieńków, choć nie niedorosłych: on trzydzieści parę takich wiosen ścigających lato przeżył; ona o kilka jesieni młodsza, wciąż piękna, a może dopiero teraz piękniejąca przy nim, zbudowanym poprawnie, lecz nie tak znowu silnym, nie tak prędkim w ruchach, raczej powolnym, acz w myślach biegłym i fantazyjnym.

Leżą teraz na tej wyspie zieloności pomiędzy grzędami, pośród drzew ogrodowych, lecz nie w ich cieniu; ten po zachodniej stronie jabłonkowych i czereśniowych czupryn kładzie się podłużną ciemnicą.

Gdybyś ich w tej chwili zobaczyła w tej gorejącej trawie nakropionej uśmiechami stokrocich słoneczek, rzekłabyś, że obejmując ramionami siebie nawzajem, pochwycili szczęście, które zajrzało im w oczy i przyciągnięte w nie magnesową siłą, pozostało pod powiekami, a rozgościwszy się w węglowych źrenicach spojrzeń, ani myśli ich opuścić.

- Myślę, że wydarzy się coś pięknego… dla nas – tkał myśli z wyobraźni, czując na policzkach jej oddech. – Będziemy mieli gości, którzy z nami pozostaną czas jakiś, aby najeść się do syta i tego ogrodu, i sadu, i naszego domu, i zaznać czegoś niezwykłego…

- A my, Janku? Cóż dla nas wydarzy się pięknego? – zapytała.

- Nie śmiem tego wypowiedzieć, ale zaufaj mi, że coś takiego się przydarzy, co pomnoży nasze szczęście – odparł z nadzieją równą pewności.

- A czy możemy być szczęśliwsi niż jesteśmy nimi w tej chwili?

[09.04.2019, Dobrzelin]

KOLAŻ

I nie śni mi się nic

nawet te motyle ulotne

lewa strona nigdy się nie budzi

ciemno wszędzie i głucho

kiedyś tyle miałem w głowie

na tak na nie odpowiedź

czemu kwiaty zwiędły dziś

tam w lustrze to niestety ja

serce miałem kiedyś młode

tak tak

kto nie doznał goryczy ni razu

na głowie ma kraśny wianek

nic naprawdę nic nie pomoże

się ściemnia

się ściemnia.

[07.04.2019, Dobrzelin]

WESELNA

Poprosiła go do siebie. Był przekonany, że chodzi jej o pracę, jakiej się podjął w ośrodkowej pralni, że może nie za bardzo męska, stąd problem, ale nie odczuwał dyskomfortu, bo prać lubił od dziecka i rozwieszał potem to pranie z babką lub matką na strychu kamienicy, w której podówczas mieszkał. Później te wyprawy do magla, zapach bawełny i lnu zmieszany z wonią krochmalu i lekko perfumowanej wody.

Przygotowywał się na rozmowę właśnie o tym, że nie porzuci tej pracy, niepłatnej, to fakt, ale zabijającej czas grający na strunach monotonii. Tymczasem nie o pracę tutaj szło.

Zasiadając przed nią, przeraziło go na począdku jej zmęczenie widoczne nie tylko w oczach, ale i w samej postawie jaką zajmowała na krześle siedząc naprzeciwko niego. W ośrodku mówiono, że to z przepracowania, z bojów staczanych z miejską radą, z naczelnikiem wydziału, o każdy grosz, bo wciąż się czegoś domagała; wyposażenie, nowe zasłony, ale też podwyżki dla personelu, którym zawiadowała silną ręką, lecz dbała o niego i złościło ją to, że nie jest w stanie wystarać się o podwyżkę dla pracownic. Z dostawami żywności było lepiej, ale to dzięki ofiarności przedsiębiorców i społecznym zbiórkom - Opieka nie wtrącała się zbytnio, widząc jej zaangażowanie i sukcesy - nie musiała nazbyt wiele dokładać.

Zaczęła z nim rozmowę rzeczywiście od jego pracy. Pochwaliła go, zwracając uwagę na to, że odciąża tym samym salowe i sprzątaczki, które muszą utrzymywać porządek także w obejściu, na podwórzu i skwerku z ławkami wciśniętymi pod parasole klonów i lip, teraz ogołoconych z liści, bo to nadeszła późna i niepiękna jesień.

Wytrwał te pochwały. Oczekiwał zmiany tematu. I stało się.

- Mam dla pana wiadomość, która go zapewne ucieszy.

Utrudzone zmęczenie spłynęło z jej twarzy.

- Wczoraj zjawił się u mnie pewien pan. Mówił, że siebie znacie... byłabym go panu przedstawiła, ale to było jeszcze przed śniadaniem, a on spieszył się do pracy, obiecał, że kiedyś zajrzy... ale do rzeczy... przyniósł z sobą pewien niezmiernie ciężki przedmiot, który, jak powiedział, należy do pana. 

- Walizka! - wymknęło mu się z ust, a wypowiadając to słowo, poczuł się jak triumfator sportowego pojedynku w chwili,  gdy w głośniku posłyszał swoje nazwisko, po czym poproszono go aby zajął miejsce na podium.

- Proszę spojrzeć na lewo, przy komodzie... pana?

Zachwyt, szczęście, euforia.

- Tak, rzeczywiście, moja. Dziękuję pani.

- Nie mnie, nie mnie, temu panu. No, proszę ją wziąć, przysunąć bliżej.

Zrobił to, uniósł ją nie bez wysiłku i powrócił na swoje miejsce przy stole.

- Ja, proszę pana, wiem jak cenna to rzecz dla pana, lecz nie ukrywam, że jest mi przykro z tego powodu, że nie powiedział mi pan o niej wcześniej. Dołożylibyśmy wszelkich starań, aby ponownie znalazła się w pańskich rękach.

Tłumaczył się, że po tym bólu jaki go dopadł i doprowadził do szpitala wręcz o niej zapomniał. Potem sądził, że przepadła, chociaż oczywiście powinien był wspomnieć o niej już podczas pierwszej rozmowy.

- W sumie dobre to, co kończy się niezgorzej - powiedziała i mogło to być podsumowanie historii z walizką, lecz kierowniczka na tym nie poprzestała.

- Wie pan, nie byłabym sobą, gdybym nie rozpytała o pana naszego wczorajszego gościa. Powie pan, że w buciorach wchodzę w pana życie, to prawda, ale czasami tak trzeba. Nasz ośrodek, proszę pana, nie jest przechowalnią anonimowych imion i nazwisk, numerów Peeselu; dopóki ja nim kieruję, tak nigdy nie będzie. Dowiedziałam się o panu trochę więcej, aniżeli zdołałam to usłyszeć z pańskich ust... a to wciąż za mało. Nie... teraz jeszcze pan nie musì, jestem uzbrojona w cierpliwość i wiem, że nadejdzie taka chwila, kiedy się pan otworzy.

Skinął głową.

Wstała, co znaczyło, że ich rozmowa została natenczas skończona. Powstał również.

- A, tak na marginesie, ten pana przyjaciel to bardzo porządny człowiek.

Podziękowawszy kobiecie raz jeszcze, wyszedł z jej pokoju dziarskim krokiem, taszcząc swą walizę, ciężką, jakże niedogodną do niesienia.

Jego towarzysze z sali jak zwykle zajęci grą w warcaby, zwrócili uwagę na wniesiony przedmiot; aż pokiwali głowami, spodziewając się Bóg wie czego... może wyjaśnień?
Był tak podekscytowany, że szarpnął za suwak walizki spoczywającej na samym środku sali. Konsternacja. Na samym wierzchu zakołysała się ochoczo butelka opatrzona czerwoną wstążką i napisem na naklejce: "Weselna". Pod nim - odręcznym chatakterem pisma - "od córki".
Aż przysiadł na podłodze. W jednym ułamku sekundy przypomniał sobie przestrogę w sprawie alkoholu daną mu swego czasu przez kierowniczkę.
- I co ja mam teraz począć? - pomyślał na głos.
Panowie w okamgnieniu schowali warcabowe pionki do pudełka.
- Pomożemy panu - powiedział ten starszy.

[02.04.2019, Genewa, Szwajcaria]

SCENKA Z MĘŻCZYZNĄ I CHŁOPCEM

Taka scena. Parking, na którym w piątek zacumowałem swoje auto. Zorientowany gdzie indziej, to znaczy zajęty czymś, co w samochodzie, powracam wzrokiem do prozaicznych obserwacji tego, co dzieje się obok i przede mną. Odnajduję po prawej stronie parkingu autobus wycieczkowy, pusty, z którego dzieciaki w wieku 12-14 lat wybiegły na trawnik.

Na wprost mnie, nieco po lewej, dobrze utrzymana toaleta. Pomiędzy nią a grupą rozradowanych dzieciaków dostrzegam mężczyznę po trzydziestce i chłopca. Mężczyzna (nauczyciel, pomyślałem) otacza ramieniem tego młodszego, trzymając go jednocześnie za przegub prawej dłoni, która drży, mocno drży, konwulsyjnie miota się w nieskoordynowanych ruchach. Atak epilepsji? Inna przypadłość? Mężczyzna cierpliwie podtrzymuje chłopca, daje mu oparcie ze swego ciała, jest spokojny, ani śladu nerwowości czy paniki. Obserwuję, jak powoli wycisza się drżenie rąk dziecka. Jeszcze chwila, a mężczyzna zwolni ucisk swego ramienia, pozostawiając chłopcu swobodę ruchów. Tak też się dzieje. Po niedługiej chwili obaj przechodzą w stronę dzieciaków grasujących na trawniku. Już jest dobrze. Chłopiec bez śladów niedawnej niedyspozycji porusza się lekkim krokiem i niknie w tłumie rówieśników, stając się jednym z nich... choć przecież był nim i wtedy, gdy dostał ataku.

[01.04.2019, Yffiniac, Còtes d' Armor w Bretanii, Francja]