SZCZĘŚCIE (2)

Tymczasem dzień zatoczył koło, nastała noc rozgwieżdżona i chłodna, a potem brzask wskrzesił z ponocnych mgieł dzień kolejny, i jeszcze zanim wytoczył się słoneczny lampion zza wschodniego wzgórza, zanim ten wspiął się po ciemnych i smukłych olszynowych pniach na drzew korony, zanim pomarańczowa, podłużna kula skąpała się w uciszonych, wciąż śpiących wodach stawu, w domu za ogrodem rozbłysły jęzorki ognia w palenisku; potem ciepło z węglowej kuchni płynące rozlało się po komnacie jadalnej, w której można było dostrzec poprzez rozchylone w kształcie trójkąta zasłony cztery postaci skupione wokół stołu.

Chciałbym, abyś zaufawszy moim słowom podeszła cichymi stopy pod samo okno. Zobaczysz Jana i Ludmiłę, o których ci opowiadałem; także rodziców mężczyzny, niepięknych, w latach doświadczonych, lecz o twarzach pogodnych i myślących. Usłyszałabyś ich rozmowy, może pierwej modlitwę, niedługą, skąpą w słowa, lecz radosną, tak jakby ich czworo ucieszyło się z nastania kolejnego poranka, że przywitał ich zdrowiem i obdarzył nadzieją doczekania pogodnego wieczoru.

Teraz spożywają posiłek, ciepły, dla sił nabrania przed pracą na czas uprzedniego dnia, tej niedzieli beztroskiej, odpoczywającej wstrzymany. Najstarszy z nich oporządzi zwierzęta, poprowadzi je na łąkę, potem przemierzy pole kwitnącego rzepaku i pszenicy, sprawdzając, czy plon tego lata będzie obfity. Jego żona zajmie się ogrodem, warzywnymi grzędami; młoda włoszczyzna hodowana pod folią trafi na stół obiadowy wraz połową kurczaka, który poległ, aby zaspokoić głód mieszkańców domu. Ludmiła zakręci ciasto na chleb, na drożdżowiec – nieciężka to praca, lecz dłonie młodej kobiety jeszcze do niej nieprzywykłe; wszak od niedawna dzieli małżeńskie łoże z Janem. Ten do drewutni się uda, gdzie pszczele mieszkania czekają na wykończenie; podobnież stelaż ogrodowej altany, który z końcem czerwcowego miesiąca stanie w kwiatowej części ogrodu, gdzie już po drzewcach palików pnie się po zachodniej stronie dzikie wino, a i pnący groszek zapuszcza kiełki, więc z tym stelażem, a następnie sosnowym dachem trzeba zdążyć na czas.

Przed obiadem Ludmiła zaniesie Janowi do drewutni mleka, zaspokajając jego pragnienie. Dłonie Jana nie mają dzisiaj tej gładkości, co w niedzielne popołudnie; są szorstkie i zgrubiałe, także z drzazgą wbitą w kciuk prawej z nich; drzazgę usunie Ludmiła.

Potem obiad, o którym jeszcze ci opowiem; po nim pomarańczowe popołudnie, podczas którego niedługi sen starszej kobiety, podlewanie warzyw przez jej męża, zaczytanie się Ludmiły w Beniowskim i tajemnicze pobrudzenie rąk w akrylowej farbie Jana.

A później sprowadzenie krów do obory; tam udój wieczorny, posiłek dla ludzi i zwierząt, rozmowy, muzyka i sen, i coraz cieplejsza noc.

[11.04.2019, Dobrzelin]