KAPRYŚNA KSIĘŻNICZKA

Kaprysisz niebożę na okoliczność snu, 

co ociąga się jak kot ladaco

przed popielnikiem ciskającym iskierki

na naburmuszone futerko leniwca.

Zazdrośnie spoglądasz na siostry łoże

utkane z nocnych marzeń, 

jej uśmiech podpowiada wiele

o rozkoszy uśpionej pod powiekami.

A ty, bajeczne przywołując opowieści,

cierpisz z niedostatku królewicza,

co miał cię porwać z rodzinnego domu,

czyniąc z ciebie pierwszą damę dworu.

Nagimi stópki przebiegasz po komnacie, 

z kominka pod okno, stąd do garderobianej szafy.

Już wargi przygryzione, już oczy w rozpaczy, 

rozpękła się potrącona łokciem czarka goryczy.

Nagle stukot do drzwi, ty rozkapryszona

naciskasz klamkę, uchylasz skrzydła oba.

Ze złością: - Czegóż to pokojowiec pragnie

pukając i ze snu mię wytrąca?

- Ja tylko pod tymi drzwiami

psią wiernością służę tobie, pani,

a usłyszawszy dźwięk pobitej porcelany,

chciałem przyjść z pomocą.

Pojrzałaś na niego - w oczach bystry, choć zaspany

i zdało ci się, że u twej sukni bieli,

do twych kolan uwiązany ramionami, 

sam na kolana padłszy, szepcze czułe słowa

ten, któregoś bezsennymi nocami oczekiwała, 

Lecz to zjawisko ledwie chwilę trwało;

po mrugnięciu powiek obraz powstał nowy:

to pokojowiec klęcząc, ściskał łydki pani.

I rzecz się stała jak w baśni, niezwykła, 

o której zaświadczyć może młodsza siostra pani,

co pożegnawszy się ze snem przemiłym

na swym łożu usiadła i słuchała, słuchała….

- Powstań z kolan, pokojowcze!

Nie godzi się psią wiernością służyć tej,

co dotąd niemal tobą pogardzała, 

cienia twego u swego boku nie dostrzegając.

Chyba że… uklęknijmy przed sobą oboje.

Wdzięczna za twoje przywiązanie, 

złożę przed tobą śluby wierności niewieściej

i podaruję serce, które ku tobie zabiło tak głośno,

że zagłuszyło moje tęsknoty za nieznanym,

za tym, na kogo czekałabym do śmierci samèj

O, czarko goryczy, o łokciu mój nieostrożny, 

jakżem was ukochała!

Kręcono nosami na dworze, 

lecz któżby miał stawić czoła

rozkapryszonej księżniczki żądaniom.

Weselisko odbyć się musiało i odbyło.

Wieść niesie, że pokojowiec kochał panią szczerze,

ta w miłości do pazia oszalała.

I żyli długo, szczęśliwie, jak w niebie.

A czy to prawda?... ja nie wiem.

[06.08.2017, Water End, Buckinghamshire w Anglii]