KAMYCZKI (10) RÓŻEWICZ NIE ODCHODZI

Podobno nie ma już srebrzystego blasku księżyca, nie ma gwiazd, co migoczą, nie ma najzwyczajniejszych uczuć, a już, broń Boże, wzruszenia. Poezja powinna być metafizyczno-filozoficzna i winna operować obrazami, których siła tkwi w oryginalności. Wobec tego Tadeusz Różewicz nie jest poetą.

Tadeusz Różewicz jest wielkim poetą.

Ale kto zobaczy...*

Ale kto zobaczy moją matkę

w sinym kitlu w białym szpitalu

która trzęsie się

która sztywnieje

z drewnianym uśmiechem

z białymi dziąsłami

Która wierzyła przez pięćdziesiąt lat

a teraz płacze i mówi: "nie wiem... nie wiem"

jej twarz jest jak wielka mętna łza

żółte ręce składa jak przestraszona

dziewczynka

a wargi ma granatowe

ale kto zobaczy moją matkę 

zaszczute zwierzątko z wytrzeszczonym okiem

ten

ach chciałbym ją nosić na sercu i karmić słodyczą.

(*Wiersz Tadeusza Różewicza „Ale kto zobaczy”)