-1892.jpg)
11.
Cały czas podczas jazdy słucham muzyki klasycznej; słuchałem jej przez 6 różnych państw z wyjątkiem Danii, gdzie moje radyjko miało trudności z odnalezieniem właściwej stacji.
Po wysłuchaniu jednej z symfonii Mahlera, oczami wyobraźni ujrzałem balet, a właściwie umyśliłem sobie... jakby tak dało się napisać balet.
Muzycznie jestem laikiem, chociaż nuty kojarzę - to jednak za mało, aby skomponować muzykę.
Ale opowiedzieć balet można.
Kiedy bardzo dawno temu chodziło się na opery i operetki (choć nie lubię tych form muzycznych jako całości; nie oznacza to, że nie podoba mi się muzyka), czytało się program, w którym rzeczone widowisko podlegało streszczeniu. A było to o tyle ważne, że słuchając nawet polskiej wersji libretta, tych arii i duetów, w większości przypadków nie rozumie się niemal ani słowa. Tak więc czytając takie streszczenie, przynajmniej się wie, o co autorowi tak naprawdę chodziło, gdy postanowił użyczyć głosu wykonawcom.
A zatem do dzieła, do "mojego baletu"...
12.
Akt pierwszy, czy może sekwencja scen pierwszej części widowiska.
- Kiedy unosi się kurtyna, publiczności ukazuje się beztrosko bawiąca się tańcem para młodych ludzi, którzy "baraszkują" na tle sielskiego wiejskiego krajobrazu.
- Zabawę tę przerywa ostra w tonie, choć niezbyt głośna marszowa muzyka z udziałem waltorni i werbli, po czym na scenę wkracza "armia" mężczyzn w żołnierskich uniformach. Trwa taniec mężczyzn; w oddali pojawiają się sztandary.
- Para młodych ludzi z zaciekawieniem, może i ze zdziwieniem, obserwuje tańczących pozostając na uboczu.
- Z grupy tańczących wyłania się mężczyzna z dystynkcjami kapitana. Rozpoczyna on solową partię taneczna. "Żołnierze" tymczasem pokazują publiczności niektóre atrybuty żołnierskiego fach, takie jak: repetowanie broni, celowanie, oddawanie strzału.
- Po chwili tańczący kapitan podbiega do młodzieńca i wyrywa go z objęć ukochanej. Obaj tańczą teraz w duecie. Kapitan usiłuje nakłonić młodziana, aby ten powtarzał w tańcu jego ruchy, gesty i kroki, aby kreślił identyczne figury; "uczniowi" niezbyt to wychodzi.
- Obserwująca nieporadny taniec swego oblubieńca kobieta, zaczyna swój niezależny taniec, którym stara się odciągnąć ukochanego od kapitana. Trwa swoisty pojedynek kobiety i kapitana (rozwiązanie muzycznie jest takie, że po krótkiej partii tańca kobiety następuje taniec mężczyzny, etc..) Próba przeciągnięcia młodzieńca na swoją stronę nie udaje się kobiecie.
- Zwycięski kapitan przekazuje teraz mężczyznę grupie żołnierzy. Ci otaczają młodzieńca. Muzyka staje się tetaz swawolna rubaszna, co też wyraża taniec mężczyzn.
- Z grupy żołnierzy wyłaniają się poszczególne jednostki, które wzorem kapitana próbują nauczyć młodzieńca każdej z żołnierskich czynności. Mężczyzna stara się je naśladować, powoli się ich uczy. W tym miejscu widowiska szczególnie istotna jest nauka, podczas której żołnierz i młodzieniec odgrywają na przemian rolę strzelającego i ofiary wystrzału. Tych czynności młodzieniec nie jest w stanie opanować. Kobieta przez cały czas obserwuje poczynanua ukochanego i żołnierzy.
- Nagle rozbrzmiewa bardzo głośna i dynamiczna muzyka w rytmie narszowym. Słychać w niej wyraźnie grzmiące działa, serie z karabinów maszynowych, świsty kul i odgłosy wybuchów. Tego rodzaju muzyka wymusza agresywny męski taniec.
- Kapitan tańczy razem z innymi i na przemian z nimi. Tańcząc solo, podbiega do kobiety, chce jej zaimponować; kobieta zniesmaczona odchodzi.
- Kapitan podejmuje nagle rzucony skądś sznur i krępuje nim młodzieńca. Prowadzi go przed sobą. Tymczasem żołnierze okrążają w tanecznym marszu scenę. W oddali pojawiają się na dekoracji sztandary łopoczące na wietrze.
- W pewnej chwili młodzieniec wyrywa się z rąk kapitana; zaczyna uciekać. Kilku żołnierzy udaje się za nim w pościg. W stronę uciekiniera padają strzały.
Kurtyna opada.
Koniec pierwszej części.
[21.09.2019, Eriksberg pod Sztokholmem w Szwecji.]
