Kiedy budzę się, otwieram oczy, przeciągam się, wstaję i widzę poszarzałe wzgórza Pirenejów, nasycone ostrym, porannym, jeszcze krwawiącym spojrzeniem słońca; kiedy błękit nieba jest tak jednorodny, jakby istniał w tej postaci od narodzin kosmosu; kiedy natężony mój słuch delektuje się ciszą, na tle której koncertują niewidoczne ptaki, to czy można sobie wyobrazić piękniejsze poczęcie dnia?
21.04.2015
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.