Tortury

- Oniemiałem – rzekł radca Krach do swoich kompanów – słysząc na własne uszy jak odkurzony Krzysztof Janik wyciąga wnioski ze swego imiennika, Rutkowskiego działania uprzedzającego praworządne procedury policji.

- W czym rzecz się osadza? - zapytał inżynier Bek.

- Inżynierze, pan Janik sugeruje, że wskutek skuteczności Rutkowskiego, należałoby „uzbroić” naszą dzielna policję w metody powszechnie uznawane jako tortury, które nie powinny być obecne w demokratycznym państwie.

- Ależ, drogi radco, to taki niewinny żart – westchnął inżynier Bek – wiemy wszakże, że na tortury pozwoleństwa być nie może.

- Otóż inżynierze, jak w stół uderzyć, nożyce się odezwą. Przypominacie sobie, że w czasie, kiedy pan Janik sprawował zaszczytną funkcję ministra spraw wewnętrznych, nasze bardzo zaprzyjaźnione państwo, stosowało tortury wobec terrorystów podejrzanych o udział w zamachu z jedenastego września? I to właśnie za ministerialnych czasów pana Janika, co wynika z raportu Rady Europy na terenie Polski funkcjonowały tajne więzienia CIA, w których przetrzymywano terrorystów. Śmiem wątpić, że w tych mazurskich lasach więźniowie przebywali w celach rekreacyjnych. Mało tego, panowie, ponad wszelką wątpliwość, co wynika z kolei z raportu Międzynarodowego Czerwonego Krzyża więźniowie CIA byli wielokroć poddawani torturom.

- Cóż pan, panie radco chce przez to powiedzieć? – wtrącił mecenas Szydełko.

- Mecenasie, chcę powiedzieć, żeby pan Janik nie rżnął głupa, że nie wie, iż w cywilizowanym demokratycznym świecie nie są stosowane tortury dla wymuszenia zeznań, żeby nie opowiadał bajek, które mają przekonać głupszych niż on, że istnieje jakakolwiek zbieżność metod zastosowanych przez pana Rutkowskiego z wielce ucieszną metodą „waterboarding”, stosowaną przez cywilizowane CIA.

- Rozumiem pana doskonale – przyznał mecenas – przyznaję, że idee pana Janika nie są szczególnie lotne.

- No cóż, jaki rozum, takie i myśli z niego wyciekające – podsumował doktor Koteńko

Wypili po szklaneczce whisky, bo nie sposób było nie wypić.

- Czy zwrócili panowie uwagę, co stało się newsem ostatnich dni? Wydaje się, że skwitować to można w takim oto stwierdzeniu: jak pseudo-detektyw Rutkowski pomieszał szyki policji (która od początku znała prawdę, całą prawdę i tylko prawdę) i dopuścił się przestępstwa odkrycia nie swojej prawdy w historii  „porwanego” dziecka? Ręce opadają.

Pani Zofia, która w tak zawiłe społeczno-polityczne kwestie nigdy się nie wdawała, przysłuchując się rozmowie panów, wyrzekła spokojnie:

- Mówcie panowie, co chcecie, a ja tam uważam, że każdy z nas, jak tu siedzimy, gdyby spotkało nas jakieś nieszczęście, gdybyśmy zostali pobici, obrabowani, gdyby nas potrącił na ulicy samochód, gdyby nas poniżono czy oszukano, gdyby w ciemności nocy lub w blasku słonecznego światła zamordowano naszego sąsiada, słowem, gdyby popełniono względem nas, naszej rodziny, znajomych, czy kogokolwiek na świecie przestępstwo, to jedyną rzeczą, która zajmowałaby nasz umysł, byłoby odnalezienie sprawcy. Wszystko pozostałe to akademickie dywagacje. Panowie, ja nie wymagam tortur, nie żądam brutalności, nie domagam się stosowania niecnych procedur czy krwawej zemsty. Interesuje mnie prawda i sprawca przestępstwa. Mało mnie obchodzi to, kto pod sąd złoczyńcę zaprowadzi, kto chwyci go za rękę. I temu, kto przerwie tę niewiedzę o sprawcy, winniśmy szacunek i podziękowanie.

- Pani Zosiu, whisky dla pani.