SŁOWA WYDOBYTE Z ARCHIWUM

W archiwum znajduje się wiele tekstów pisanych przeze mnie przed laty, tekstów niedokończonych i niedoskonałych, realizujących pewne pomysły, najczęściej zaniechane lub takie, które znalazły częściowo swoje ujście w innych opowieściach.

Dzisiaj, po wielu latach nie ma sensu kontynuować napoczętej onegdaj narracji, a to z tego powodu, że pierwotny koncept albo zatracił aktualność, albo też na tyle zatarł go czas, że powrót do powstałego w umyśle projektu nie jest w pełni możliwy do wykonania.

Jeśli chodzi o tekst, który w ogromnym skrócie przedstawię poniżej, wiem jedynie to, że w zamyśle ta opowieść miała być alternatywą przeciwstawiającą się rzeczywistości, która wyprowadza człowieka na manowce i skazuje go na bezsensowną egzystencję wypełnioną duchową pustką. Zbiorowy bohater tego opowiadania zaczyna żyć po nowemu i przypomina zwierzęta zabrane po potopie przez biblijnego Noego do arki. On nie tylko przetrwa, ale i stworzy wspólnym wysiłkiem nowy, rozumniejszy i bardziej ludzki świat.

Poniżej załączam króciutki, początkowy fragment tekstu, który nie doczekał i pewnie nie doczeka się zakończenia, choć może kiedyś odnajdzie swoje skromne miejsce w którejś z przyszłych opowieści.

  

< Odczepiono lokomotywę i zostali sami na pustkowiu zepchnięci na boczny tor zanurzony w wysokiej trawie, otoczony szpalerami wybujałych kolczastych krzewów, śmiało stąpających po drewnianych podkładach, zmurszałych, pokrytych gęstą gąbką mchu. Znużeni długą, monotonną i powolną jazdą szybko zasnęli w niewygodnych przedziałach - imitacjach izb, które opuścili dobrowolnie, wygnani marzeniami o nowym, lepszym świecie, który miał się pojawić za kilkoma obszernymi zakrętami kolejowej trasy donikąd.

Ci, którzy wstali o brzasku i wyszli za potrzebą spojrzenia po raz ostatni na bezkresne nici drogi, jaką przejechali, oprócz braku lokomotywy, zauważyli, że nocą musiano rozkręcić szyny ciągnące się długą i krętą, rdzawą smużką do pierwszego, odległego rozjazdu - jednej nocy odcięto im drogę powrotu. Wkrótce dowiedzieli się o tym fakcie wszyscy ostatni pasażerowie, lecz nie sprawiali wrażenie zaskoczonych. Pragnienie nowego było silniejsze niż tęsknota za przemijającym i lękiem przed niewiadomym.

W tych nowych okolicznościach - dzień obudził się jasny i radosny - odrzucając apatię i zwątpienie, przystąpili do świętowania pierwszego dnia na obcej ziemi, chwaląc naturę, jej bogów i czarowników; podając sobie dłonie, połączyli się w zaklętym korowodzie radości, jaka spłynęła na nich niczym ożywcza popołudniowa bryza wilgotnego a ciepłego wiatru od morza.

Oto w jednej chwili stali się ponownie dziećmi i tak jak one doświadczali na swoich barkach niewielki ciężar wspomnień, który uzupełniali ciężkimi tobołami nadziei.

- Musimy wszystko zacząć od nowa. To nasze zadanie - ośmielił się zabrać głos ten z nich, który nie odczuwając bojaźni znalazł się pośrodku żywego koła złożonego z ludzi, którzy podjęli ryzyko sprostania zadaniom, o których mieli wciąż mgliste pojęcie, lecz mieli w sobie wiarę, że będą w stanie pokonać przeszkody, jakie stawia przed nimi los.>

(…)

[19.04.2018, „Dobrzelin”, w nawiązaniu do fragm. tekstu z 1993 roku]