NASZA RZECZYWISTOŚĆ

1. Lotnisko

Już w kraju po podróży, pomimo zachowania maksimum udogodnień męczące. 

Pierwsza refleksja pozytywna. Do samolotu dostałem się w Norwegii windą (trochę się naczekałem, a w dodatku ten lotniskowy pojazd zaopatrzony w windę nie posiadał zadaszenia, przez co trochę zmarzłem zanim dostałem się na pokład 240-osobowego Antonowa należącego do węgierskiej linii Wizzair. Po wylądowaniu w Warszawie przepuściliśmy z przydzieloną mi ratowniczką medyczną pozostałych pasażerów i natychmiast podjechał pod władz wyjściowy specjalny pojazd z windą i środkami transportu dla niepełnosprawnych. Do tegoż pojazdu przetransportowano mnie na wózku, a cała operacja trwała chyba dziesięć razy szybciej niż w Norwegii, bo kapitan Antonowa poinformował dostatecznie wcześnie o tym , że ma na pokładzie "ofiarę nie potrafiącą jeszcze swobodnie chodzić na obu nogach - czyli mnie.
2. Szpital
O ile podróż samolotem oraz podjazdy karetkami na lotnisko w Norwegii i potem z Okęcia do Kutno uznaję za zadowalające, to dopiero kontakt z polską służbą zdrowia, ze szpitalem okazał się niemiłym przeżyciem. O tym że jeszcze tej nocy znajdę się w domu, podejrzewałem, ale mój dwuosobowy zespół ratowniczy zadecydował o podjeździe do szpitala w Kutnie. Według mnie słusznie, choćby z tego powodu, że kończyły mi się tabletki przeciwbólowe, no i w ogóle wydaje się, że lekarz powinien chociaż rzucić okiem na stan mojego zdrowia, a szczególnie moją lewą nogę. 
Przyjęto mnie bardzo niechętnie, ale w końcu udało nam się przekonać lekarzy aby przeprowadzili jakieś badanie. Zrobiono mi w końcu EKG i tu zaczął się problem, bo wypadło dobrze, po czym wręcz dostałem opieprz  od jednego z lekarzy, że niby po co przyjechałem o tak późne porze na SOR, skoro badanie czynności serca po tym niedawnym zawale wypadło dobrze. O spojrzeniu na nogę, czy też możliwości przepisania mi choćby jakiegoś przeciwbólowego leku mowy być nie mogło. 
Przed południem w rozmowie telefonicznej okazało się, że moja rodzinna Pani doktor może mnie przyjąć dopiero w czwartek. Skierowania do ortopedy wobec tego na razie mieć nie będę, podobnie z lekami.
Po południu moja żona udała się z kartami informacyjnymi z norweskiego szpitala do ośrodka zdrowia, gdzie z niemałym trudem udało się jej przekonać lekarza, aby dał mi zwolnienie i przepisał leki na podstawie składu chemicznego tych medykamentów jakie dawano mi w szpitalu.
Po odpowiedniku pochodnych tramalu ból nogi nie jest już tak dokuczliwy.

[17.12.2019, Mieczysławów]