OPOWIASTKA WIELKANOCNA

Zagłębiałem się w pościel podróżną, pachnącą jeszcze domem.

Zapukał w okno. Odryglowałem zamek. To takie łatwe.

- I czemu się nie odzywasz, mój druhu - zapytał zamiast powitania. A może przywitał się ze mną; tak mocno skupiłem swój wzrok na jego zmarszczkach, na posiwiałej brodzie i włosach.

- Ot, jak widzisz i wiesz zapewne, wybrałem się w kolejną podróż.

- Wiem. A pomyślałeś o mnie?

Skinąłem głową, a blady uśmiech wczołgał się na moją twarz.

- Sprawdzam cię - powiedział. - Wiem, że o mnie myślisz, a mnie martwią twoje troski i zmartwienia.

- Ale jednak nie powstrzymujesz moich znartwień - odpowiedziałem hardo.

- Zanim człowiek nauczy się pływać, wypije pół wiadra wody. Byle się nie nią nie zachłysnął.

- Ja się niemal utopiłem, nie zauważyłeś tego?

- Ale w końcu dopłynąłeś bezpiecznie do brzegu - przekonywał mnie.

- Myślisz, że do właściwego?

- Ja jestem zawsze po obu stronach rzeki. Jak byś nie płynął, zacumujesz w moim porcie.

Ucieszyłem się z tego stwierdzenia.

- I ja myślę, że dobrze wybrałem - pochwaliłem się.

- I ja to rozumiem - odparł. - A, tak przy okazji, przysięgam ci, że akurat na tę decyzję nie miałem wpływu.

- Ty przysięgasz? Nie miałeś wpływu?

Niemal się roześmiał.

- Znasz mnie już tyle lat i nie wiesz, że podarowałem ludziom jedną z najcenniejszych rzeczy: wolę decydowania o sobie, czynienia dobra, ale też i zła, co w każdym przypadku mnie zasmuca.

Wyczułem, że zbiera się do wyjścia. Nie miałem mu tego za złe. Nie jestem przecież sam na tym świecie, choć może mógł się napić wody z sokiem jaką mu zaproponowałem. Dotknął jedynie otwartą dłonią swego gardła. No tak, kiedy ma się tych parę tysięcy lat...

Już żegnał się ze mną:

- Pokój z tobą - powiedział. - Ty też będziesz miał swój Trzeci Dzień.

Odszedł.

Wyjątkowo spokojnie spałem tej nocy.

[21.04.2019, Merida, Extremadura w Hiszpanii]