SZCZĘŚCIE (3)

- O, silny jest, z takim workiem daje sobie radę; jak to zarzucił go sobie na plecy, jakby nie kartofle dźwigał, a gęsine pierze.

Patrzyła na niego z podziwem, gdy rączym krokiem zmierzał do auta; jej mąż ledwie zdążył go dobiec, otworzył bagażnik, a pięćdziesięciokilowy worek już leżał w komorze jak padłe zwierzę.

- On z roku na rok silniejszym mi się wydaje, a miałam ja z nim, oj miałam, kiedy był dzieckiem.

- Co pani powie, teraz taki chłop na schwał – pochwaliła ponownie.

Ktoś podszedł do wozu.

- Ma gospodyni jeszcze taki worek jak ten tam? – mężczyzna w dżinsowej kurtce przed chwilą utkwił wzrok w Janie.

- Ostatnie dziesięć kilo, patrz pan, ostatnie. Za miesiąc, półtora będą młode – wytłumaczyła Barbara.

- Ostatnie dziesięć kilo, pani mówi. A czy dobre, nie przemarznięte w zimie, bo widzę, że bez pędów?

- W takiej piwnicy, jaką mamy, żaden kartofel nie przemarznie. Te już są ostatnie, nawet ledwie co dla siebie mamy. Resztęśmy na sadzeniaki zostawili, już nam ziemia rodzi nowe bulwy.

- Pani da, jeśli dobre. Białe?

- Białe i puszyste po ugotowaniu.

Dobili targu.

- A pewno, że mężczyzna z niego wyrósł nie od parady – kontynuowała Barbara. – Ale co ja przeżyłam! Zapalenia opon mózgowych dostał, gorączkował, ledwo śmierci umknął. Sześciu lat nie miał. Jużeśmy myśleli, że siódmego roku nie doczeka, ale przeżył, choć dwa lata potem słabował, mizerniał w oczach, na mowę mu padło, na rozum…

- Co pani powie! Takie zapalenie to przed wojną… lekarstwa nie było.

- Prawda. Do ilu to doktorów ja z nim jeździłam? Ale cudem ocalał. A mówili mi, że długo nie pożyje, że kaleką zostanie, bo po takiej chorobie mózg będzie obciążony.

- Tak… na szczęście pomylili się doktorzy – podsumowała tamta.

- Pomylili, ale nie bardzo. W rzeczy samej rozum miał po tej chorobie spowolniony, uczył się przez to kiepsko, z trudem przechodził z klasy do klasy. Dopiero jak był w zawodówce, stopniowo odżywał, a to może i dlatego, że ucząc się na stolarza, ukochał tę pracę, nawet rzeźbić w drzewie zaczął, malować potrafił i tak miesiąc za miesiącem, rok za rokiem mężniał.

Tamta nieraz widywała Barbarę i jej męża na targu, zawsze w czwartek. Kupowała jajka, kapustę, twaróg i masło domowej roboty, i ziemniaki. A skusiło ją to, że Medyńscy jako chyba ostatni z gospodarzy przyjeżdżali na targowisko wozem ciągnionym przez konia, podczas gdy inni albo traktorem z przyczepą, albo blaszanym lub z plandeką autem. Czy jej żal się zrobiło gospodyni handlującej z wozu, że biedna, czy też sądziła, że skoro w konia przyjeżdża, to pewnie ten towar, który sprzedaje, nie może być szprycowany chemią. Dość powiedzieć, że ilekroć pojawiała się na targu, zawsze szukała gospodarzy z wozem. Dzisiaj wyjątkowo oprócz Barbary i jej męża na targowisku pojawił się Jan, stąd tamtej zainteresowanie jego osobą.

- Ale już chyba nic mu nie dolega. Mężczyzna co się zowie i nie wygląda na ułomnego w żadnym calu – w dalszym ciągu kobieta z miasta chwaliła Jana.

- Tak właśnie jest, dziękować Bogu, wykaraskał się z choroby, a robotny bardzo, choć czasem zamyślony, inny niż pozostali, ale, wie pani, i to zamyślenie mu przechodzi, odkąd znalazł sobie żonę.

- No, widzi pani, czas zrobił swoje, a że znalazł sobie kobietę, to dziwić się nie ma czemu, bo przystojny bardzo, a tej jego przypadłości nie widać wcale.

- To prawda. Śladu nie zostało po chorobie, ale ja, pamiętająca matka, wciąż mam przed oczami tamto nieszczęście, które mu się przytrafiło. Bardzo rzadko przyjeżdża z nami, na gospodarstwie zostaje; dzisiaj umyślił okupić żonę, sukienki, jakiejś lekkiej bluzeczki szuka jej na lato.

- Widać z tego, że żonę kocha – westchnęła tamta.

- Chwalić Boga, małżeństwo jest udane. Ona za nim do rzeki by wskoczyła. Zgrzeszyłabym, gdybym powiedziała co złego na Ludmiłę. A to dziecina uboga, sześć lat młodsza od niego; nastoletnią będąc rodziców straciła, lecz na szczęście zaopiekowało się nią wujostwo; przygarnęli sierotę, wykształcenie jej dali, choć na studia nie poszła, lękliwa taka, co tłumaczę sobie tym, że choć wujostwo w porę podało jej ręce, to jednak dusiła w sobie przykre wspomnienia o stracie rodziców; ci w wypadku samochodowym zginęli, czego synowa zapomnieć nie może.

- Tak, widać byli sobie pisani.

- Ludka pracowała na poczcie i tam naszli na siebie, i jakoś tak od razu do gustu sobie przypadli. W trzy niedziele dali na zapowiedzi. Ślub mieli skromny, bo z jej strony rodziny niewiele, a i nasza nieliczna, tyle że kilkoro z przyjaciół z obu stron odmłodziło weselników.

- Daj Boże, pani Barbaro, niech im się wiedzie.

Jeszcze ktoś do wozu się zbliżył, a to po jajka, to po kiszoną kapustę czy twaróg. Zajętą rozmową Barbarę wyręczał w handlu jej mąż; on targowania się nie lubił. Zawsze podkreślał, że do tej roboty jest nieskory.

Przeminął jeszcze kwadrans na rozmowie z miastową kobietą, kiedy powrócił Jan z zawiniątkiem pod pachą. Dostąpiwszy matki, rozwinął przed nią sukienkę kupioną dla Ludmiły, potem rozpostarł na sobie bluzkę.

- Będzie się jej podobać, mamo? – zapytał, a głos zadrżał mu jak osikowe gałązki na słabym wietrze.

- Mnie się podoba, a czy Ludmile? Młodzi jesteście, więc cóż mnie pytać o radę?

- A mnie się wydaje, że ma pan dobry gust – odezwała się tamta. – Byle tylko na pana żonę pasowało.

- Jakżeż ma nie pasować, skoro ja – tu utworzył z obu ramion okrąg – kiedy moją Ludkę obejmę, to ręce moje powiedzą mi o jej sylwetce tyle, jakbym miarę do piersi, do bioder, centymetrem zmierzył.

- Zatem się na pewno ucieszy – podsumowała tamta, a Jan pozostawiwszy w dłoniach Barbary pakunek, wsunął rękę do wewnętrznej kieszeni kurtki; następnie wyjął z niej owinięty w szary papier niestabilny przedmiot, a były to korale. Zaraz je zawiesił na matczynej szyi, tak jakby do sprawdzenia przez kobietę z miasta, czy Barbarze w nich do twarzy. Kobieta zachłysnęła się widokiem tego odpustowego wianka, lecz nie dała po sobie poznać, że ten sznur kolorowych paciorków wyraźnie nie jest w jej guście.

- Kocha pana, to i z tego prezentu się ucieszy – powiedziała.

Czas był na nią. Pożegnała się serdecznie, a kiedy podeszła do auta, w którym niecierpliwił się jej mąż, obejrzała się.

Medyńscy szykowali się do wyjazdu z targowicy.

[12.04.2019, Dobrzelin]