ZAPISKI Z CZASÓW DYKTATURY (630 - 631) SEN. ROZMOWA.

 

Henri Rousseau (1844 - 1910) -  „Sen"

630.

    Najpierw coś pozytywnego, onirycznego, a zatem sen, w którym podróżowałem sobie po jakimś wybrzeżu morskim najeżonym wysokimi bardzo wydmami, z piaskiem wręcz białym, zasłaniającym widok morskich fal; gdzieniegdzie samotne iglaki, jakaś pochylona sztormowymi wiatrami sosna; nastrój przy tym radosny, klimat bałtycki, niebyt gorący, taki jaki lubię; wręcz uśmiechałem się do tego obrazu i ten uśmiech pozostał ze mną po przebudzeniu.

631.

    Dysonans. Tym razem wspomnienie niedawnego telefonu od kogoś, kto dawniej był mi bliski. Teraz, kilka dni temu, osoba proszona przeze mnie o coś nie tak bardzo ważnego na już, daje mi wykład, wykład na temat dlaczego nie może mi udzielić pomocy w sprawie, jak mi się zdawało, błahej. W pewnej chwili zaczynam podejrzewać, że traktuje mnie jak kretyna, który nic nie wie "w temacie" mojej prośby. Do rozmowy przyłącza się kolejna, odzywając sie do mnie w podobnym tonie. Doszło do tego, że trzykrotnie zostałem poinstruowany, co powinienem zrobić, chociaż wiem doskonale, w jaki sposób powinienem zadziałać, bo jestem, póki co, w pełni władz umysłowych. Moi rozmówcy nie zorientowali się lub też nie chcieli się zorientować, że w rzeczy samej chciałem ich sprawdzić, czy są w stanie w konkretnej sytuacji mi pomóc. Oczywiście postąpiłem nieszlachetnie, bo przecież wiedziałem, że mi nie pomogą, ja to po prostu wiedziałem, a ta sytuacja jedynie potwierdziła to, czego byłem pewien.

    Ponadto, nie wiem jak kto, ale ja panicznie wręcz nie znoszę narracji czy tłumaczeń wypływających z ust tych, którzy, zdaniem moich rozmówców, posiedli mądrość, do której ja nie mam i nie będę miał nigdy dostępu. Nie znoszę pouczania, traktowania mnie z góry... to chyba normalne.

[16.01.2021, Toruń]