Nie każdemu dane jest...

Bywały czasy, kiedy poeta to był, kolokwialnie mówiąc, ktoś. I nie dotyczy to poetów salonów, którzy, nota bene, w owych salonach nie czuli się najpiękniej i, tak jak Norwid, popadli w niełaskę zapomnienia. Chodzi tu o czasy możliwie najwspółcześniejsze i o poetów ulicy, czerpiących natchnienie ze codziennych spotkań z rzeczywistością. U nas najpełniej tę bliskość powszedniości kumulowali w sobie Skamandryci. 

W Rosji natomiast niekochany dzisiaj i niesłuszny, choć genialnie utalentowany Majakowski ulicznym pędem rewolucji zajeżdżał kobyłę historii. Tamże, chłopskie, porzucone dziecię, Sierioża Jesienin, dotknięty boskim skrzydłem Pegaza, tworzył poezję niezwykłą, grzmiącą obrazem niezwykłym, choć prostą i w język powszedni bogatą.

Anektuję więc tego ostatniego a pierwszego dla mnie, fragment "Spowiedzi chuligana"

"Nie każdy mógł się wysłowić

Nie każdemu dane jest jabłkiem

Spadać na cudze kolana.

Oto jest największa na świecie spowiedź –

Spowiedź ostatniego chuligana.

Ja umyślnie się nigdy nie czeszę

I głowę noszę w wietrze rozchwianą, jak świeca.

Waszych dusz bezsilną jesień

Przyjemnie mi w ciemnościach wam oświecić.

Przyjemnie mi, kiedy przekleństwa kamień

Dosięga mnie jak grad i chce mnie zwalić z nóg.

Ja tylko mocniej ściskam znów rękami

Rozkołysanych włosów moich stóg.

Jak dobrze wtedy wspomnieć tak ukradkiem

Zarosły staw i dni dzieciństwa pierwsze,

Że gdzieś w dalekiej wsi są ojciec mój i matka,

Co mają gdzieś najlepsze moje wiersze.

Dla których drogim był jak pole i łan,

Jak wietrzyk, co od pól wiosennych rankiem mży,

Oni by przyszli zadźgać was widłami

Za każdy wasz rzucony we mnie krzyk.

Biedni, biedni wieśniacy!

Już na pownoście nic nie urośli,

Zawsze jeszcze ryjecie się w ziemi jak krety.

O, gdybyście zrozumieli,

Że syn wasz jest w Rosji

Największym poetą! (...)"