Wszystkie skarby świata

- Zebrałem to dla pana - chłopiec pokazał sporych rozmiarów torbę, wypełnioną jedzeniem.

Mężczyzna wychynął przez otwór ciepłowniczy, przesuwając klapę.

- Naprawdę nie chce pan przyjść do nas? Mamy wolny pokój. Wprawdzie po zmarłym przed dwoma miesiącami dziadku, ale jest naprawdę przytulny i spodobałby się panu.

Mężczyzna pogłaskał się po brodzie. Jego zarost nie był zbyt duży, lecz stracił już niedawną szorstkość.

- Mówisz, że by mi się spodobało?

- Oczywiście. Mieszkałby pan osobno. I proszę sobie nie myśleć, że to nasz kaprys, że przewróciło nam się w głowie z tym pokojem dla pana. Po prostu ten pokój jest wolny.

- A na czym bym spał?

- Na starym tapczanie, bez luksusu, ale wygodnym. Sporo na nim miejsca.

- A poduszki miękkie?

- Miękkie. Dwie i tyle samo jaśków.

- Bo wiesz, ja zawsze marzyłem o takim spaniu, abym mógł zaszaleć z tymi poduszkami, okryć się nimi, naciągnąć na głowę kołdrę i oddychać podczas snu ciepłym powietrzem, nawet zbyt ciepłym.

- Znalazłby pan takie miejsce u nas.

- To miłe z twojej strony. Powiedz mi co tam masz dla mnie.

Chłopiec rozwarł torbę. Mężczyzna przymknął oczy i opuszkami palców dotykał przysmaków zawiniętych w kredowy papier. Wyczuwał krągłe główki pomarańczy i jędrne cięciwy bananów. Poczuł też dwie paczki papierosów i zapałki. Nozdrzami wchłaniał zapach sernika.

Chłopiec nie ukrywał radości, choć większą radość sprawiłaby mu decyzja mężczyzny o zmianie miejsca zamieszkania, przynajmniej na zimę.

- To miłe, to bardzo miłe z twojej strony - powtarzał mężczyzna - to i tak zbyt wiele dla mnie. Wystarczyło przez chwile pomarzyć o takiej pościeli, do której mnie zapraszasz, a już mi jest cieplej.

- Nie chce pan do nas przyjść. Ja bardzo proszę - głos chłopca w pewnym momencie załamał się, a oczy posmutniały.

- Każdy człowiek musi mieć swoje miejsce, chłopcze. Nie można igrać z losem. Nie można być zbyt szczęśliwym, bo smutek z utraty szczęścia będzie zbyt gorzki do przełknięcia.

- Nie wierzę, że pan tak myśli.

- Bo jesteś jeszcze młody, a w twoim wieku trudno zrozumieć, że życie czasami przelewa się przez palce, nawet jeśli tego nie chcemy. Mnie to już niewiele potrzeba, a to, co mi przyniosłeś wystarczy za wszystkie skarby świata.