SŁÓWKA (3) MALUTKIE MARZENIA

Podczas kolejnej trasy z Bretanii do Burgundii myślałem sobie o tym i o owym - ważne, że myślenie nie przeszkadza w jeździe.

A myślałem o swoich małych i niepozornych marzeniach, które pewnie się nie spełnią, a zatem myślałem…

o tym, czy kiedykolwiek uda mi się spożyć mleko prosto od krowy, jeszcze ciepłe, przecedzone przez bawełnianą szmatkę, przelane przez gospodynię z cynkowego wiadra do emaliowanej bańki, albo wprost do kamionkowej miseczki, bierze się tę miseczkę w obie dłonie, unosi do ust, przechyla… ach, pochłaniasz te słodkości powolutku, delektując się smakiem napoju bogów, który ma w sobie zapach zroszonej koniczyny, wybujałej po deszczu trawy, gorzki posmak mniszka, słoneczne twarze stokrotek, zieleniejącą się gęstwę pszenżyta albo dorodne kiście lucerny, delektuję się więc, biały wąs pyszni się nad górną wargą - efekt nowej białej pomadki Chanel czy Yves Saint Laurent… a kot urwis-niecnota już łasi się do nóg, mruczando niczym partyzancka pieśń… - „zostaw dla mnie” - mówi - „no, nie bądź taki, położyłem ci przecież na wycieraczce złapaną nocą mysz”.

Takie mleko smakuje najlepiej z ciastem drożdżowym z kruszonką albo z pajda świeżego, okrągłego chleba, zaciągniętą lepkim, niemal płynnym, lipowym miodem.

Myślałem, czy mi się jeszcze przydarzy posmarować wyrośniętą rumianą kajzerkę albo wiotką kromkę chałki prawdziwym wiejskim masłem, zawiniętym przez gospodynię w wielki, soczysty liść łopianu. Do tego masła może być dżem prawdziwy, truskawkowy - całe owoce lub spore kawałki zakonserwowane stuprocentowym cukrem - nie tak jak obecnie chemiczną mazią - gorzkie toto, bez smaku i zapachu.

Może tez być do tej bułki twaróg owinięty uprzednio w lnianą ściereczkę - można go palcami łamać, podawać ustom jak pocałunek; popijać zbożową, zabielaną kawą z kardamonem.

A do obiadu, do schabowego, do sadzonych jajek, młodej kapusty lub mizerii, miałbym ochotę wychylić gliniany kubek schłodzonego, zsiadłego mleka, które przed spożyciem należy pokroić nożem.

Chciałbym sobie pięknym czerwcowym rankiem przysiąść nad brzegiem stawu, zarzucić wędkę i złowić kilka lub kilkanaście najukochańszych srebrzysto-złotych rybek. Nie musi to być od razu sum, sandacz albo szczupak - wystarczy zwinny okonek lub bystry a żarłoczny bączek.

Marzę sobie o tym, aby przedpołudniową porą wyjść na podwórze z koszykiem, względnie misą i rozrzucić gdakającej braci ziemniaczki przyprószone mąką, ziarenka pszenicy, okruchy wczorajszego chleba - niech kury i kurczęta widzą, żem czystej krwi i nie od parady gospodarz…

Albo… wybrać się w miejsce dobrze mi znane, nad staw, wybrać się z kocem, odbiornikiem tranzystorowym, „Trylogią”, „Panem Tadeuszem” lub Orzeszkową, wybrać się z kocem i butelką domowej roboty lemoniady, zarumienić się oliwkowo na słońcu, czytać przez słoneczne, zacienione okulary, posłuchać „Strof dla ciebie”, przepłynąć staw krytym kraulem w jedną stronę; w drugą „żabką” lub „motylkiem”, a nawet przysnąć sobie, a niezależnie co się robi - być szczęśliwym.

[14.06.2018, Dijon, Cote d’Or, we Francji]