LANY PONIEDZIAŁEK

Poniedziałek wielkanocny, czterdziesty drugi dzień w trasie, dziesiąty dzień w „domu” jako „bezrobotny” kierowca, zapasy na wyczerpaniu; oczekuję na kurs do kraju, kiedy? nie wiem. Pogoda od tygodnia fatalna: zimno, wietrznie, dzisiaj do tego mżawka. Dowiaduje się, że spod Liverpoolu jutro ładuje się autko do kraju. Czeka na nie Witalij, więc może tym razem w końcu i mnie się uda wrócić do Polski. Na razie czekam, ucząc się cierpliwości.

Pomyślałem sobie, że przydałoby się w tym roku, ale może w następnym pojechać do Białorusi, szlakiem Mickiewicza… takie małe, niedrogie marzenie.

Trawię „W stronę Swanna” Prousta. Trochę mi jeszcze zostało, dokończę w Polsce, bo chyba w końcu tam dojadę. Dopisuję dwunasty rozdział „Peryferii”. Piszę powoli. Paradoksalnie, kiedy ma się wolnego czasu aż w nadmiarze, wtedy nie piszę więcej i szybciej - wręcz przeciwnie.

Na święta zostało w domu czterech polskich kierowców i jeden ukraiński. Oprócz mnie są: duży Jacek, Jurek, Sebastian i Ukrainiec Witalij. Przyjechał też nasz szef Marcin. Sebastian w czerwcu bierze ślub z Ukrainką, a Witalij gdy tylko dostanie wojewódzką wizę na rok pewnie zmieni pracę i pojedzie do Hiszpanii, Murcji, aby popracować w pomarańczowo-mandarynkowym sadzie. Wielkich pieniędzy nie zarobi, ale mu wystarczy. Nikt go nie będzie gonił; popracuje od siódmej do czternastej i kwita. Później się nie da, bo w Murcji popołudniowe upały sięgają czterdziestu stopni. A ja myślę o tej wyprawie na Białoruś i o tegorocznym urlopie, pewnie parę dni w górach jak się uda. Chociaż… właściwie to nie powinienem był sporządzać żadnych planów… nie warto.

[17.04.2017, Campigneulles Les Grandes we Francji]