W SZKOLE

- Przyjdą na pewno. Jutro z samego rana zmienię panu pościel.

Przysiadła obok niego na łóżku. Przywykły do kierowania wzroku ku nieokreślonemu punktowi zawieszonemu pomiędzy zacienioną linią łączącą sufit ze ścianą a stojakiem do zawieszania na nim plastykowych butelek z lekarstwem w płynie, odwrócił głowę, aby móc widzieć lewy profil kobiety.

- Gdzie dzisiaj pan był? - zapytała poważnie zmieniając temat.

- W szkole - odparł sucho i zwięźle.

- Lubił pan szkołę? 

- Bardzo - odpowiedział bez namysłu poruszając powiekami, a kąciki jego ust rozsunęły się, tak jakby chciały wskrzesić przyszły uśmiech.

- Czy pani wie, że do szóstej klasy szkoły podstawowej miałem na świadectwie same piątki i przynosiłem do domu nagrody?

- Świetnie! - zareagowała pełnym uśmiechem.

- Miałem kolegę z podwórka, który uczył się gorzej ode mnie, lecz jego matka wracając z nim z zakończenia roku szkolnego, gdy przechodziła obok kiosku, kupowała mu książkę. Wtedy on idąc na osiedle, trzymał tę książkę w ręku, zaglądał do niej, a wszystko wyglądało to tak, jakby cieszył się ze szkolnej nagrody jaką dostał.

- Ciekawe. Może matce było przykro, że jej syn nie jest najlepszym uczniem.

- Na pewno. Widziałem go dzisiaj, gdy byłem w szkole.

Spojrzała na niego ciepłym, pełnym wyrozumiałości wzrokiem.

- Chciałbym, wie pani, aby mnie jutro odwiedził... pogadalibyśmy sobie.

- Nie dziwię się. Wspomnienia z najodleglejszych lat są najpiękniejsze.

- Chyba tak - wyrzekł bez przekonania i za chwilę dodał: - Mogłaby mi siostra nie przynosić już więcej tabletek? Może wtedy byłoby mi łatwiej...

- Co też pan mówi! - obruszyła się. - A ból? A to wszystko?! Nie mogę i nie chcę tego dla pana zrobić.

Odwrócił od niej wzrok, a po chwili...

- Niech pani już idzie. Chciałbym jeszcze raz pójść do szkoły.

[21.03.2019, Dover, Kent w Anglii]