ZMIANY...ZMIANY

Pierwsza wymuszona niejako przez okoliczności, bardzo nieprzychylne i stresujące, innymi słowy - zmiana firmy, z którą współpracuję, stała się koniecznością.

Druga zmiana nie ma nic wspólnego z przypadkowością; została przeze mnie przemyślana i wydaje się być logiczna, a ponadto u jej podłoża tkwi fakt, iż dokonując jej, pozostanę w zgodzie z własnym sumieniem, co akurat dla mnie ma znaczenie. I jeszcze jedno – jestem niemal pewien, że skutkiem tej zmiany będzie to niezbędne mi uspokojenie, nabranie dystansu do niepokojących wydarzeń, które mnie przytłaczały. Może jest w tym szczypta egoizmu? Nie wiem. W każdym bądź razie straciłem już wiarę w to, że w obecnej, nazwijmy to, konfiguracji wspólnotowej nie ma dla mnie miejsca i nadeszła pora na to, aby ostatecznie się z niej wyrwać.

Mam dość bombardowania mnie nienawiścią płynącą z ust polityków, którzy wystawili mi cenzurkę tego podlejszego, gorszego sortu i zawracają mi głowę tym, że nie jestem rzekomo godny należeć do wspólnoty narodowej. Oczywiście można przyjąć „na ciało” tę ostatnią, jak i też wiele innych obelg kierowanych także na mój adres.

Oczywiście mógłbym dla świętego spokoju przejść nad tym do porządku dziennego, wiedząc, że takie słowa pochodzą przecież od ludzi obłąkanych, a ci za swe zachowania i czyny nie odpowiadają… ale nie potrafię. Postanowiłem zatem opuścić tę wspólnotę, nie chcąc firmować jej własnym (wiem, że mało znaczącym) nazwiskiem. Nie potrafię i nie chcę zaakceptować słów wypowiedzianych przez jednego z arcybiskupów, który jako przykład prześladowania chrześcijan (chodzi rzecz jasna o katolików) podaje skazanie przez sąd biskupa pedofila. Jako miłośnik czytania i domorosły konstruktor budowli ze słów nie mogę zaakceptować palenia książek – zbyt dużo brzydkich skojarzeń. Z kolei jako były długoletni belfer nie pozwolę, aby nauczycieli nazywano swołoczą. Zwróćmy uwagę na to, kto jest sprawcą tych trzech przytoczonych przeze mnie w ogromnym skrócie faktów (a były dziesiątki innych, do których nie chcę już nawiązywać).

Chrześcijanie – katolicy.

Ponieważ nie znoszę uogólnień, muszę w tym miejscu napisać, że są też inni katolicy (w obecnych okolicznościach przyrody to katolicy gorszego sortu), z którymi byłoby mi po drodze, i których szanować będę, ale niestety jest to mniejszość.

I między innymi dlatego wybrałem inną drogę, długą, pewnie mozolną i wyboistą, ale własną, przemierzaną z pomocą kogoś, kto jeżeli przeczyta ten mój tekst, będzie wiedział, o kim mówię.

[15.04.2019, Dobrzelin]