SŁOWO

Uchwyciłem się słów,

jak dziewczynka matczynej podomki,

powiedz, przytul, pocałuj.

Szlifowałem je latami,

jak kamieniarz marmurową posadzkę,

na której ostanie się wieniec.

Moje wyobrażenie o słowie

unosiło myśli na skrzydłach Pegaza,

ponad obłokami dobrej pogody

włóczyło się po mieście jak żebrak

wyciągający dłoń po jałmużnę

na schodach przed świątynią.

Sądziłem, że do końca świata

będzie tak krążyć.

Nic bardziej mylnego.

Słowo bez czynu

nie jest nikomu potrzebne do szczęścia.

[16.05.2019, Poznań]