JARMARK NIEZWYKŁOŚCI (2)

PROLOG (cd)

6) Pawełek i właścicielka warzywniaka

- Pawełku, ty śpisz jeszcze? Dzień taki piękny wstaje. Nie chwalisz go? Szczęście nam przyniesie.

Stanęła w drzwiach pakamery, takiej przybudówki do szklarni. Nawet nie bardzo ją zagracił. Ogrodniczki pięknie na na oparciu krzesła złożone, sportowe buty nie opodal, koszula na wieszaku zahaczonym o szczyt szafy. Posprzątane, pozamiatane wszędzie, nie jak u chłopaka. Tylko ta pościel poskręcana i on w niej jak ten wąż, w spiralę wpięty.

- A gospodyni to zawsze pierwsza wstawać musi? Kiedy ja już cały furgon załadowałem.

- A kochaneczku mój uroczy, ileż to skrzynek z pęczkami świeżej cebulki przygotowałeś?

- Jedna, pani gospodyni.

- Jedną? To za mało. Mówiłam o dwu.

- Oczy piekły mnie strasznie, na płacz mi się miało, ale na miejscu sporządzę drugą skrzynkę. Z rana ludzi mało.

- No myślę, że się poprawisz. Za kwadrans chce cię widzieć na nogach.

Gospodyni jak zwykle uprzejmie do młodej siły najemnej się odzywała, choć u niej wszystko zgadzać się musiało z tym, co sobie umyśliła, ale do Pawełka to jakąś nadzwyczajną słabość miała. Pewnie dlatego, że tak rezolutnie jej kram warzywno-owocowy prowadził. Miły, uprzejmy, potrafił z klientem rozmawiać i tak długo za nos go prowadził, aż ten w końcu ulegał najsmaczniejszym na świecie wiśniom, poziomkom czy pomidorom i ważyć je kazał. A pani gospodyni bez obawy, że Pawełek coś zawali, często wybierała się na godzinkę - dwie do fryzjera, skąd wracała odmienioną i jakby z dnia na dzień piękniejszą.

Teraz wciąż w drzwiach pakamery stała, szykując się do dalszej rozmowy.

- Pani gospodyni raczy się teraz na chwilę odwrócić - wyrzekł Pawełek - bo z tej pościeli nigdy nie wylezę.

- Ech, ty psotniku. Piżamę byś ubrał, a nie tak, jak do małżeńskiego łoża się pakujesz.

- Kiedy myślałem...

- A umiesz ty dni liczyć, czy mam cię posłać na nauki? Czwartek dzisiaj. Do soboty kochaneczku nie wytrzymasz?

Pawełek nie tęgą miał minę, nie tęgą.

- I o tej cebulce pamiętaj!

7) Ksiądz i Staroniowa

- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

- I....?

- ... i kazdy dzień łaskawie do życia nam dany.

- Już lepiej. Na wieki wieków.

- Nie namówię księdza na kawę przed mszą?

- Staroniowa wie, że mnie nie namówi. Pół szklaneczki przegotowanej wody. Józek przyszedł?

Podsunęła mu pod nos karafkę z wodą. Próbowała nalać z niej.

- Ja sam się obsłużę. Staroniowa nie wie? Co taka dzisiaj rozbiegana?

- Nie mogłam w nocy spać. Za to ksiądz jak zwykle precyzyjny. Przyszedł, przyszedł. Już do posługi gotowy.

- Jak to powiedziałaś: "precyzyjny"?

- Tak, precyzyjny. Rzekłabym jeszcze: "pedantyczny". Nic u księdza nie zmienia swego miejsca i czasu.

Wypełnił szklankę woda do połowy, nieznacznie przechylił i duszkiem jednym wypił haustem. Odstawił szklankę w miejsce, gdzie stała.

- Staroniowa, dzisiaj zrobimy wyjątek. Dzisiaj na targ ja idę. Owszem, Staroniowa może mi towarzyszyć. Nawet byłoby lepiej, gdybyśmy poszli we dwoje.

- To już do tego doszło, że ksiądz moim zakupom nie ufa? Tyle razy robiłam je sama...

- Nic podobnego, moja droga, ja tobie ufam. Mało to razy owoców nakupujesz po okazyjnej cenie.

- Bo wiedzą, że ja dla księdza kupuję - oznajmiła Staroniowa złość udając. A bo to księdza szanują, to szczera prawda... a i ja czasami na tym korzystam.

- W jaki sposób? Zdradzisz?

- W taki sposób, że jak kupuje dla siebie, to myślą, że ja dla księdza...

- Tak to się nie godzi, moja droga.

- A co ksiądz myśli! Mam uprzedzać, krzyczeć, że nie dla księdza kupuję?

- Ale parafianie skłonni pomyśleć, że nazbyt rozrzutne życie prowadzę.

- Oj, tam. Pomyślałby kto, że i ja szastam groszem. U mnie też kuchnia skromna.

I tak oto, jakby od niechcenia, pierwsze uderzenie dzwonu na godzinę szóstą nastąpiło. Ksiądz sprężył się i rzucił na odchodne:

- Staroniowa pomoże mi na targu sandały nowe wybrać, a ja przymierzę. Rozumiesz teraz, moja droga, dlaczego swoją dzisiejszą obecność na targowisku uważam za konieczną?

8) Majster, Maniek i Szef

- Panowie, piękny dzień się zapowiada - odezwał się szef.

- Oby nie przechwalić, a nuż jakaś burza się przytrafi - majster w stolarskim fachu sceptycznie spojrzał na rozognione porannym, słonecznym płomieniem niebo.

- Panie majster, ani jedna kropla deszczu dziś nie spadnie, bo inaczej łupałoby mnie w plecach - wtrącił się do rozmowy pomocnik majstra.

Szef spojrzał na obu surowym wzrokiem.

- Jak by nie było, punkt osiemnasta macie skończyć z tym kramem.

- Zrobi się, szefie. Dwanaście godzin nam wystarczy.

- Nie będzie problemów z podłączeniem się pod miejską kanalizację?

- Tych parę rurek skręcić? Drobnostka. Gorzej, że trzeba na chwilę odciąć wodę.

- Wiem o tym. Kiedy będziecie podłączać, telefon do mnie. Pół godziny wam wystarczy?

- Co ma nie starczyć, szefie. Maniek to pierwszorzędny spec od wodociągów i szybki w układaniu kafelków - pochwalił młodego.

- Trochę się z tym zejdzie, panie majster - przyznał Maniek.

- Jak by nie było, macie zdążyć. To robota na czas... i dokładnie ma być. O szóstej przyjeżdżam i sprawdzam. Potem odbiór.

- Zrobi się, szefie. Pomalujemy na czas i te dwie wanny zainstalujemy nie gorzej niż u tej damulki na Sienkiewicza. Była zadowolona, co nie?

Szef dla potwierdzenia pokiwał głową.

- Nie powiem, udało wam się. I jak to przyjemnie, kiedy klient zadowolony. Tak trzymać. No, panowie, za dziesięć szósta. Pora na was. Aha, tak jak uzgodniliśmy, elektrykę podłączę już po odbiorze, przy właścicielu.

- Szefie, a na te rybki to powinniśmy dostać jakiś upust. Rozmawiał pan?

- Porozmawiam przy odbiorze.

 Zapuścili silnik furgonetki i pojechali. Maniek prowadził, a majster, choć przecież jeszcze nie zaczęli roboty tego dnia, już cieszył się, że w pierwszym na targowisku kramie, który zbudują własnymi rękoma, w niklowanych wannach kąpać się będą świeże karpie, karasie i pstrągi, a w chłodniczej ladzie cieszyć będą oko śledzie i karmazyny, a może nawet i halibuty.