PRZYGNĘBIENIE

Jest jednak źle. Moje samopoczucie ulega stałemu pogorszeniu, z nogą w dalszym ciągu nie najlepiej, izolacja, która u mnie występuje od końca października zrobiła swoje i pozostaje cieszyć się z wykonanych czynności fizjologicznych, godziny snu, paru łyków gazowanej wody, a dojdzie do tego, że tak jak mój cioteczny brat zacznę się cieszyć z tego, że w ogóle istnieje coś takiego, jak jutro, jak dzień jutrzejszy, w którym pokaże się słońce, niewiele tego, prawda?

Cieszę się oczywiście z tego mojego sielskiego dzieciństwa i spolegliwej acz momentami buntowniczej młodości, w której o coś ważnego mi chodziło. Współczuję sobie, że nie mogę dzisiaj uczestniczyć w rozmaitych akcjach na rzecz pracowników służby zdrowia, gdyż jestem przekonany, że w dawniejszych czasach, gdybym miał spotkać się z pandemią, przyłączyłbym się do tej rzeszy ludzi o wielkim sercu i coś tam bym zadziałał. No i właśnie także z tego powodu jestem przygnębiony, że pomóc nijak dzisiaj nie mogę.

Ale przygnębienie moje wynika także z faktu, że, na ten przykład, drożyzna się zrobiła straszna i mówcie co chcecie, ktoś tam wykorzystuje epidemię do windowania cen. Tych "ludzisk" jest niestety sporo, podłych, popsutych od samej głowy, zarabiających jak ten biznesmen pisiak na maseczkach chroniących drogi oddechowe przed wirusem. Albo są ludziska,które zarabiają na ludzkiej naiwności i głupocie, na kłamstwie, które sączy się z ust, ot chociażby pana premiera, jak ślina z pyska głodnego wilka na widok upolowanej przez wilczycę sarny.

Ot i dożyłem czasów.

Wkurzam się na to, że mam kłopot ze wstawaniem na równą i nierówną nogę, wnerwiam się na te podskoki o kulach, na to, że nie mogę się skupić na czytaniu, pisaniu, na niczym, że staję się nie do życia, że włada mną uczucie bezradności, że czuję się tak bardzo niepotrzebny, że starzeję się bez uśmiechu, że muszę liczyć na kogoś, aby przeżyć... nawiasem mówiąc, mogłoby się to już skończyć.

No dobra... milczę już. Odkurzam szufladę z wierszami.

Pierwszy pisany przed 3,5 laty w Lotaryngii, ale w klimacie bretońskim:

BRETOŃSKA WDOWA

Bretońska wioska niskim słońcem malowana

Przebudza się sinobiałych okiennic trzaskiem,

Kogutów rumianych pieniem i wróbli wrzaskiem,

A na przedprożu chaty niewiasta zaspana,

Bielą rękawa przeciera oczy znużone

Snem niespokojnym, co wkradł się do jej alkowy,

Burząc samotność okradzionej z męża wdowy,

By przed świtem spuścić tajemnicy zasłonę.

Oto przybywam ja - ze snu duch niepokorny,

Co maskę nocy zrzucił i do światła biegnie

Oczu, którym łez nocna mara nie szczędziła.

Przychodzę nieśmiało z bukietem kwiatów polnych.

We śnie hardy byłem; teraz serce mi mięknie.

Proszę przyjmij mnie do siebie jeszcze raz, miła.

I jeszcze jeden wiersz, do którego powracam z sentymentem. Liczy sobie niemal równo 13 lat.

***

A Pani …  cóż … na skroniach krople dżdżu

wilgotna mgła na brwiach,

pomiętych włosów bukiet

i drżenie mokrych warg,

gdy o poranku

powraca Pani nie wiem skąd ….

że co? że nie powinienem tak

czekać z zapachem kawy …

nie powinienem pisać tak,

przebrzmiałym stylem

dla zabawy?

A … Pani wie … ja nie chcę krzyczeć

słowem, co w modną niby-treść ubrane,

zakłóca myśl, zatraca sens

widoku Pani, gdy nad ranem

przynosząc z sobą świtu dech

i miękką wilgoć młodych traw,

rozpala Pani pradawnych uczuć żar,

tych, które wciąż nie zapomniane.

[25.03.2020, T.]