Ostatni okruch światła (fragm.)

Ostatni okruch światła

X.

 (Przedpołudnie. Otwarte od godziny. Restauracja. Centrum miasteczka)

ON –   Co zamawiamy?

ONA – Nie chcę obiadu.

ON -  To nie jest pora obiadowa. Co tutaj mamy

(wertują kartę dań; w pewnym momencie do sali wpada      ostry promień słońca)

ON – Wypogadza się. jakby specjalnie dla nas.

ONA – Wezmę herbatę i ciastko francuskie.

ON – To samo dla mnie. Dużo masz czasu?

ONA – Zdecydowanie za dużo. Nie wiem, co z nim zrobić. Możemy posiedzieć.

KELNERKA (podchodzi; wymuszony uśmiech na twarzy; oczy zdradzają zmęczenie) – Co dla państwa?

ON – Dwie herbaty i dwa ciastka francuskie.

KELNERKA – Wszystko?

ON – Tak. Na tę chwilę dziękujemy.

(kelnerka odchodzi)

ONA – Co robisz?

ON – Nic szczególnego. Tracę czas.

ONA – Ze mną?

ON – Nie. Tak ogólnie tracę czas.

ONA – Na tablicy ogłoszeń przy kościele widziałam klepsydrę z twoim nazwiskiem.

ON – Tym razem to nie byłem ja. Nie czytuję tego typu ogłoszeń.

ONA – Boisz się, że naszych biorą?

ON – Chyba już najwyższy czas. Trzeba przywyknąć.

ONA – Nie żal ci?

ON – Trochę. Ale tylko teraz, kiedy rozmawiamy.

ONA – A wspomnienia? Pamiętasz? Przypomnij sobie.

ON – Myślisz, że będzie lżej? Lepiej nie pamiętać.

ONA – Ja mam dobrą pamięć. Czasami wspominam te lata, kiedy budowałeś „szklane domy”. Co wtedy mówiłeś? (przerywa, przymyka oczy, jakby chciała przypomnieć sobie w detalach jakiś szczegół)

„Gdyby przyszło mi zamilknąć z tego powodu, że zdołamy stworzyć świat idealnym, zamilkłbym”. To twoje słowa.

ON – Naiwność buntownika.

ONA – O, nie. Nie pamiętam, abyś się buntował. Ty nie byłeś tym, co chciałby niszczyć. Raczej wspominam cię jako tego, kto mozolnie buduje.

ON – Możliwe. Zazdrościłem swemu ojcu, którego młodość przypadła na lata powojenne.

ONA – To nie były łatwe lata.

ON – Były prostsze. Jednoznaczne.

ONA – Nie tak bardzo jednoznaczne.

ON – Dla mojego ojca również. Po latach dowiedziałem się, że jako szczeniak chciał wysadzić pomnik.

ONA – Pomnik?

ON – Pamiętasz, stał na tym skwerze przed szkołą.

ONA – Nie kojarzę. Teraz tam stoją ławki i czerwone róże w gazonach.

(KELNERKA podchodzi i bez słowa stawia na stoliku szklanki z herbatą, ciasteczka na talerzykach, łyżeczki; odchodzi szybko, obracając się na pięcie)

ON – Pomnik zburzono znacznie później. Ale wtedy wysadzenie go było zbrodnią. na szczęście ojciec był zbyt mały, aby go posadzić. Dostał parę rózg po grzbiecie i kopniaków i chyba tylko przez wzgląd na jego matkę, nie trafił do kartoteki.

ONA – Słodzisz? (wsypuje cukier z saszetki, następnie delikatnie miesza herbatę)

ON – Nie. Od trzydziestu lat piję gorzką herbatę. (obejmuje szklankę obiema dłońmi, potem w tej nietypowej pozycji unosi ją do ust; pije)

ONA – Twojego ojca nie pamiętam. Bardziej matkę. Przypominam sobie taką sytuację. (przerywa na chwilę, przymyka oczy jak uprzednio; wciągając powietrze nosem, stara się pochłonąć aromat herbaty) Szliśmy ze szkoły z naszymi matkami. Potem park. Matki siedziały na jednej ławce. My na drugiej. Dawałam ci odpisać prace domową …

ON (przerywa, uśmiecha się) – Co ty powiesz? Odpisywałem?

ONA – Tak. Nie zdarzało ci się to często, lecz tym razem ja odrobiłam chemię w szkole. Wyprowadziłam, jak to się mówi, wzór. Wtedy twoja matka powiedziała do mojej, że jej syn, to znaczy ty, weźmiesz sobie biedną dziewczynę, bo jesteś wrażliwy. Nie wiem, z czego wynikała ta wypowiedź i dlaczego twoja mama rozmawiała o tym z moją. Może dlatego to zapamiętałam. Potem w domu zapytałam swojej mamy, czy jesteśmy biedni.

ON – Moja matka pochodziła z biednej rodziny. Może dlatego.

ONA – A ja w końcu doszłam do wniosku, że jestem chyba za bogata dla ciebie.

ON – I dlatego nie zostałaś moją dziewczyną. (mówi to z uśmiechem)

ONA – Pewnie tak. Wczoraj sąsiadka przyszła do mnie ze wspaniałą wiadomością, że jej syn, znalazł sobie wreszcie „majętną partię”. tak się wyraziła: „majętną partię”. Bo, mówiła, chłopak to musi się porządnie wyszumieć, zanim znajdzie właściwą dziewczynę.

ON – Ja tam nie szumiałem.

ONA – Przecież wiem. Podobałeś mi się. Spoglądałam na ciebie, a ty… ty miałeś gdzieś smarkulę z podstawówki.

ON – I ta smarkula zrobiła mi na złość wiążąc się z chłopakiem, którego nie znosiłem.

ONA – I z którym rozwiodła się po dziesięciu latach małżeństwa. Ale to była moja wina. Nie potrafiłam go kochać.

ON – Chyba mi nie powiesz, że myślałaś o mnie?

ONA – Nie powiem ci, bo sam powinieneś się tego domyśleć.

ON – Widzisz, właśnie dlatego wolę nie pamiętać. Zbyt wiele wyrzutów sumienia, a czasu i tak nie odkręcisz.