GONITWA MYŚLI - PIERWSZE OKRĄŻENIE

1.

Czy jest prawdą, że jeżeli kogoś nawiedzają coraz częściej wspomnienia, a czas miniony zaczyna się stawać alternatywą dla obecnego, czy jest prawdą, że wtedy należy spodziewać się końca?

2.

A jedna z takich myśli krąży bezustannie i kiedy ją rozszyfrować, powiada do ciebie:

- To już czas. Twój czas. Szykuj się do drogi.

I jest mi lepiej, i przyzwyczajam się do tej myśli, oswajam się z nią i rozwijam do tego stopnia, myśląc o tym, że gdyby spotkała mnie najstraszliwsza z chorób, to byłbym w stanie ponieść wszelkie związane z nią konsekwencje. Powiedziałbym:

- Nareszcie, tylko proszę weź mnie szybko, zniszcz moje ciało i pozwól umrzeć, bo nic dobrego i tak mnie nie czeka.

O, tak, dawniej byłbym przerażony, a dzisiaj…, kto wie, może sam się zaproszę.

3.

Taka scena: ojciec po wypadku, mała szpitalna salka, leży, obandażowana głowa, zatamowana krew, on z niepełna świadomością swego stanu, matki siedzi na krawędzi jego łóżka, jej wzrok opowiada wszystko - jest przerażona, bliska obaw o jego życie, a jest to czas przed trepanacją czaszki.

Do salki wchodzi pielęgniarka z dokumentem. Jest to jakaś karta, jakiś papier, na którym ojciec własnym podpisem ma wyrazić zgodę na wykonanie operacji. 

Matka:

- Zgódź się, zgódź - delikatnie głaszcze go po ramieniu, zachęcając do podpisania papierka, chociaż wie, że ojciec nie jest w stanie tego uczynić; nie jest też pewna, czy w ogóle rozumie, co się do niego mówi.

Stoję w rogu sali i patrzę. Mam ochotę wykrzyknąć w stronę siostry:

- Proszę dać ojcu spokój! Nie widzi pani, że nie jest w stanie poruszyć ręką?

Matka chwyta jego dłoń, wsuwa mu długopis między palce, porusza jego ręką.

Na karcie pojawia się niewyraźny, rozmazany podpis ojca.

4.

Dlaczego tak wiele i tak szybko piszę? Może komuś potrzebna ta wiedza. Niekoniecznie? To i dobrze. Odpowiadam więc sobie. Piszę tak wiele i szybko, aby zdążyć…

5.

Jejkuuuu!!! Przypomniał mi się w tej chwili smak perłowej kaszy, ugotowanej, nie rozgotowanej a właśnie ugotowanej, polanej roztopionym na patelni smalcem. Tylko ja wiem, jak to smakuje.

6.

Chcę komuś napisać - jeszcze nie wiem, czy napiszę - aby ten ktoś kontynuował to, co robi i nie zrażał się tym, co inni gadają za jego plecami.

To, że mnie się nie udało, wcale nie oznacza tego, że w wydaniu innej osoby również się nie uda. Przecież gdybym cofnął czas, zrobiłbym to samo, co zrobiłem.

7.

A kiedy ojciec umierał w małym pokoiku, do którego drzwi cały czas były otwarte, a czuć było zapach śmierci - śmierć brzydko pachnie; przed tymi drzwiami pojawiała się babcia, pojawiała się i znikała, przechodząc w tę i tamtą stronę.

Ojciec spoglądał na nią i widać było, że denerwuje go, gdy ona tak sobie chodzi, jak gdyby nigdy nic; denerwowało go, że ona, choć starsza od niego, jest zdrowa, a on umiera.

8.

No… ja przecież nie mogę zasnąć bez słów. Specjalnie podstawiłem się pod latarnię, rzucającą bystre, żółtawe światło na przednią szybę auta, przez co nie czuję tej nocy, a jest druga trzydzieści, więc wypadałoby ją czuć i nie wiedzieć świata.

Lubię męczyć się słowami, źle mówię, słowa mnie nie męczą, mógłbym tak całą okrągłą dobę… ale w końcu trzeba postawić kropkę. A po tej kropce mam coś jeszcze do przeczytania. Choć parę stron, proszę!

Ot, taki dureń ze mnie.

[16.04.2016, Beauvais we Francji]