TAKIE TAM...

1.

Znaczy się jest dyspensa od pana prezesa? Zdradzieckie mordy, gorszy sort, element animalny, czyli te wszystkie organizacje, do których należę, będą mogły wyjątkowo uczcić rocznicę uzyskania niepodległości przez Polskę? Nawet maszerować mogę? Dziękuję panu prezesowi, prezydentowi i premierowi za ten ludzki odruch chrześcijańskiego miłosierdzia.

2.

Niestety oberwie się też drugiej stronie. Nie podoba mi się narracja Tuska przedstawiona na niepodległościowym spotkaniu w Łodzi. Już nawet nie chodzi o samą odmianę przez niego słowa „bolszewik”, ale o to, że nie do przyjęcia jest zawężone do symboli myślenie byłego premiera, z którego wynika, że niepodległość Polski załatwił nam w pojedynkę Piłsudski, zaś wolność, podobnie w pojedynkę, przyniósł Wałęsa.

Obecność na tym wiecu pana Balcerowicza wyklucza możliwość oddania przeze mnie głosu na koalicję, której duchowym przywódcą będzie Tusk.

I znów, cholera jasna, nie będę miał na kogo głosować.

3.

Tragikomedia z naszymi policjantami. Ja nawet rozumiem, że walczyli o swoje i mieli słuszne, jak sądzę, postulaty, jak i też poważnym ograniczeniem w tej walce był fakt, iż policjanci to taka grupa zawodowa, która nie może strajkować tak jak pozostali obywatele. Ale każdy z napotkanych przeze mnie wróbelków ćwierkał o tym, że ta epidemia jaka ogarnęła w postępie geometrycznym tych, bądź co bądź, chłopów (i damy) na schwał była, co by nie powiedzieć, oparta na lewych druczkach L-4. Jeden z wróbelków przyglądając się mojej fizjonomii stwierdził nawet, że w porównaniu z policjantami mój wygląd upoważnia mnie do odbycia miesięcznej kuracji sanatoryjnej, a następnie dwumiesięcznej rehabilitacji.

- Aleś ty, Andrzej, głupi, żeś się nie włączył do tej epidemii – wyrzekł wróbelek, puknął się w głowę skrzydełkiem i odleciał.

4.

Ale kiedy jest źle, tragikomicznie i satyrycznie, najlepsze rozwiązanie to sięgnięcie do słów i myśli zapisanych przez ludzi mądrzejszych od polityków i nie tak cwanych jak policjanci i lekarze pierwszego kontaktu.

W tym wypadku chodzi mi o świetnego pisarza Isaaca Bashevisa Singera, którego kolejny zbiór opowiadań akurat czytam (swoją drogą szczerze i dosyć bezczelnie polecam lekturę Singera).

Otóż w opowiadaniu „Praczka” Singer zamieścił taki oto „kawałek” historii związanej właśnie z tytułową bohaterką – chrześcijańską praczką, świadczącą swe usługi Żydom z Krochmalnej w Warszawie. Mam nadzieję, że zacytowany fragment spodoba się gościom kawiarenki.

„Kobieta [praczka] miała bogatego syna. Nie pamiętam już, czym się zajmował. Wstydził się swojej matki-praczki i nigdy do niej nie przychodził. Nigdy też nie dawał jej ani grosza. Stara kobieta mówiła o tym bez urazy. Pewnego dnia syn się ożenił. Podobno małżeństwo było udane. Ślub odbył się w kościele. Syn nie zaprosił starej matki na wesele, ale ona poszła do kościoła, aby zobaczyć, jak syn prowadzi do ołtarza pannę młodą. Nie chciałbym być posądzony o szowinizm, sądzę jednak, że nie postąpiłby tak żaden żydowski syn. A gdyby tak zrobił, nie mam wątpliwości, że jego matka zaczęłaby krzyczeć, zawodzić i posłałaby pomocnika z synagogi, by go wezwał do rabina. Jednym słowem Żydzi to Żydzi a goje to goje.”

I na tym koniec takiego tam…

[11.11.2018, Dobrzelin]