MARSZ

I poszli… ale nie… wcześniej zapełniła się trybuna honorowa… organizatorzy marszu… pisiaki, gości zagranicznych brak, w tyle przedstawiciel UE, posłanka PO, jakoś nie dostrzegłem radości na twarzach tych z pierwszego szeregu, a kiedy przechodził Tusk ta scena zawężona oczami wyobraźni do dwóch postaci, przywiodła mi na myśl ważenie bokserów przed walką… ale z tymi sportowcami tak jest, że tuż po gongu, gdy wychodzą na środek ringu, „podają sobie” rękawice, tak też jest przed rundą finałową, a już po walce ci umęczeni bojem wojownicy, na twarzach których szramy, opuchlizna i krew, padają sobie w ramiona, dziękując sobie za walkę, za to, że przetrwali.

Potem prezydent nie wszystkich Polaków krzyczał na temat niepodległości. Brak zaufania do nagłośnienia? Zapamiętałem, że ma nie być czerwonego, robotniczego sztandaru, który powiewał nad manifestującymi robotnikami Europy, na długo przedtem zanim stał się symbolem rewolucji proletariackiej w Rosji.

Faktem jest, że krzyk prezydenta nie wszystkich Polaków był mniej zapalczywy niż oszalałego z nienawiści międlara we Wrocławiu, ale był i drażnił uszy.

Ruszyli. Najpierw pierwszy sort odgrodzony przez żandarmów – nie wszyscy policjanci wyzdrowieli. Potem prawdziwi Polacy – narodowcy i ci z wszechpolskiej młodzieży, wspomagani przez włoskich neofaszystów.

Za nimi w Marszu Niepodległości podążali Polacy, aby uczcić stulecie niepodległej Polski, ci, którzy uznali, że 11 Listopada jest takim świętem, w którym nie powinny się liczyć doczesne spory, w którym element animalny, zdradzieckie mordy, gorszy sort, komuchy, złodzieje i tym podobni w TYM dniu także mogą świętować.

Narodowcy odpalali race. Zakryte twarze polskich neofaszystów to skutek, a raczej ochrona górnych dróg oddechowych przed zapachem spalenizny ziejącym z tych rac.

Oprócz pieśni patriotycznych, część walecznej młodzieży wyśpiewywała piosenki o tym do czego przydaje się w dzisiejszych czasach sierp i młot; także o tym, że w związku z faktem iż mamy już pełną jesień i ogołociły nam się gałęzie z liści, nastał czas, aby zawiesić na drzewach komunistów.

Spalono też unijną flagę, nie dbając o to, że w czasie palenia się szmaty, jak nazywa posłanka pawłowicz flagę Unii Europejskiej, wydziela się szkodliwy dla środowiska dym, który tylko pogłębia zagrożenie smogiem.

Przemarsz zakończył się sukcesem.

Mogło być wprawdzie tak jak w Łodzi, Krakowie, Poznaniu czy Gdańsku i w wielu innych miejscach w kraju, ale było inaczej.

Osobiście wybrałem to inaczej. Polska pisiaków i faszyzujących narodowców, Polska nienawiści, nieuctwa i głupoty to nie jest mój kraj. Nie moim jest zdzierający gardło prezydent, premier kłamca, pierwszy nienawistnik prezes i pozbawione elementarnej kultury pisiaki.

Moja Polska, choć nigdy przede mną i za mojego życia nie była idealną ojczyzną, jest jednak inna. Siedzi przede wszystkim w głowie, ale też w sercu, a czasami odzywa się słowami poety....

Klaskaniem mając obrzękłe prawice,

Znudzony pieśnią, lud wołał o czyny:

Wzdychały jeszcze dorodne wawrzyny,

Konary swymi wietrząc błyskawice.

Było w Ojczyźnie laurowo i ciemno

I już ni miejsca dawano, ni godzin

Dla nie czekanych powić i narodzin,

Gdy Boży-palec zaświtał nade mną;

Nie zdając liczby z rzeczy, które czyni,

Żyć mi rozkazał w żywota pustyni!

 *

Dlatego od was... o! laury, nie wziąłem

Listka jednego, ni ząbeczka w liściu,

Prócz może cieniu chłodnego nad czołem

(Co nie należy wam, lecz - słońca przyściu...).

Nie wziąłem od was nic, o! wielkoludy,

Prócz dróg zarosłych w piołun, mech i szalej,

Prócz ziemi, klątwą spalonej, i nudy...

Samotny wszedłem i sam błądzę dalej.

 *

Po-obracanych w przeszłość nie pojętę -

A uwielbionę - spotkałem niemało!

W ostrogi rdzawe utrafiłem piętę

W ścieżkach, gdzie zbitych kul sporo padało!

Nieraz Obyczaj stary zawadziłem,

Z wyszczérzonymi na jutrznię zębami;

Odziewający się na głowę pyłem,

By noc przedłużył, nie zerwał ze snami.

 *

Niewiast, zaklętych w umarłe formuły,

Spotkałem tysiąc; i było mi smętno,

Że wdzięków tyle widziałem - nieczuły!

Źrenicą na nie patrząc bez-namiętną.

Tej, tamtej rękę tknąwszy marmurowę,

Wzruszyłem fałdy ubrania kamienne,

A motyl nocny wzleciał jej nad głowę,

Zadrżał i upadł... i odeszły - senne...

 *

I nic... nie wziąłem od nich w serca wnętrze,

Stawszy się ku nim - jak one - bezwładny,

Tak samo grzeczny i zarówno żadny,

Że aż mi coraz szczęście niepojętsze!

- Czemu? dlaczego? w przesytu-Niedzielę

Przyszedłem witać i żegnać... tak wiele?

Nic nie uniósłszy na sercu - prócz szaty -

Pytać was - nie chcę i nie raczę: Katy!...

 *

Piszę - ot! czasem... piszę na Babylon

Do Jeruzalem! - i dochodzą listy -

To zaś mi mniejsza, czy bywam omylon

Albo nie?... piszę pamiętnik artysty -

Ogryzmolony i w siebie pochylon -

Obłędny!... ależ - wielce rzeczywisty!

*

Syn - minie pismo, lecz ty spomnisz, wnuku,

Co znika dzisiaj (iż czytane pędem)

Za panowania Panteizmu-druku,

Pod ołowianej litery urzędem;

I jak zdarzało się na rzymskim bruku,

Mając pod stopy katakomb korytarz,

Nad czołem słońce i jaw, ufny w błędzie -

Tak znów odczyta on, co ty dziś czytasz,

Ale on spomni mnie... bo mnie nie będzie!

[Cyprian Kamil Norwid - …Klaskaniem mając obrzękłe prawice…]

[13.11.2018, Dobrzelin]