W DRODZE (III) 23-26

23.

Sen. Dziwolągi. Nieznane postaci. Zrywam się, bełkocząc: he made me turn back of my way. Zawrócić z drogi? Kto to był?

- Zmęczony, och jak zmęczony. Książka spadła. Podniosłam.

Antonina jednym ciągiem wypowiada poszczególne słowa i frazy.

Uśmiecham się do niej.

24.

Przyzwyczaiłem się do uśmiechu na swojej twarzy. Nawet jeśli nie mam do kogo i do czego się uśmiechać. Ostatnio to już naprawdę nie miałem. Mogłem się jedynie śmiać.

25.

Przeprasza mnie, że musiałem czekać.

- Grabowski – przedstawia się, a kobieta, która mu towarzyszy (żona?) odkłania się, ale nie zmierza w stronę werandy, lecz przechodzi szybko wysypaną żółtym piaskiem ścieżką w prawo; domyślam się, że obchodząc od frontu stary dom kieruje się do nowego, do domu „młodych”.

Podałem swoje nazwisko. Siada obok mnie przy stole w werandzie. W tym samym czasie Antonina, jego matka chwyta „Lalkę” i wycofuje się do swojego domu.

- Pan z ogłoszenia? – pyta i nie czekając na odpowiedź, dodaje: - dobrze, że z autem, choć sądziłem, że będzie to zwykła osobówka, a nie bus.

Próbuję ukryć zdziwienie i odpowiadam rzeczowo:

- Nie jestem z ogłoszenia, po prostu przejeżdżałem tędy….

Konsternacja. Przeprasza.

- A ja cały czas myślałem, że każę panu czekać na siebie i byłem z tego powodu niepocieszony, ale niestety musiałem odwieźć krewną na pociąg. A zmyliła mnie też informacja, jaką dostałem na komórkę, że pan, to znaczy osoba, która się ze mną umawiała, zjawi się tutaj na pewno pomiędzy siódmą a ósmą rano, a tu tymczasem zbliża się dziesiąta… więc pan nie szuka pracy?

- Nie szukam. Jestem w drodze.

- Szkoda, bo poszukuję pracownika do chlewni i w ogóle do pracy w gospodarstwie, takiego na stałe pan rozumie, bo nawet maszyny, które posiadam, wymagają ludzkiej obsługi.

Uśmiechnął się i odruchowo rzucił okiem na dwie zamknięte książki, które leżały przede mną na stole.

- Teraz rozumiem – kontynuował – że pan jest jednak z innej branży. „Mieć czy być” czytałem – wziął do ręki mojego Fromma. – Pan pewnie się dziwi, że znam, ja, zwykły rolnik, któremu do szczęścia w oborze nie jest potrzebna psychologia, ale studiowało się przecież, dawne czasy, nie tylko fachową literaturę.

Rozmowny, pomyślałem sobie, jego matka zresztą też.

- Dlaczego? Nie jestem zdziwiony. Myślę nawet, że szersze horyzonty… - przerwałem, w porę zorientowawszy, że jeśli będę ciągnął rozmowę w ten sposób, odezwie się we mnie duch nauczyciela akademickiego, a w końcu na własne życzenie przestałem nim być wybierając się w tę podróż.

- Rozumiem, że ten, z którym się pan umówił w sprawie pracy nie przyjechał?

- Nie przyjechał, a przecież proponowałem mu godziwą pensję, mało tego, własny pokój w naszym domu i wyżywienie – Grabowski zdradzał rozczarowanie.

26.

Nie podejrzewałem siebie o to, że to ja zasugeruję Grabowskiemu na ten próbny miesiąc pracy. Moim celem była wszakże podróż, trasa; w baku pozostało sporo paliwa, a moja strzała z pewnością poleciała dalej. To był impuls, nie było w tej nagłej decyzji przemyślenia, bo gdybym zaczął rozważać plusy i minusy mojego postanowienia, pewne zreflektowałbym się, że do pracy w gospodarstwie zupełnie się nie nadaję, co, jak przypuszczałem, prędzej czy później wyjdzie na jaw z niekorzyścią tak dla mnie, jak i dla mojego pracodawcy.

Spojrzałem na swoje dłonie – czyste, nawet wypielęgnowane, bez stygmatów ciężkiej, fizycznej pracy. Skonfrontowałem je z dłońmi Grabowskiego. Porażka.
[07.11.2018, Dobrzelin]