JESIENNA POEMA

I

Pamiętasz… była jesień

pamiętam

staruszka niesie

grzybów było w bród

koszyk prawdziwków

przystajemy

Zbierałam trzy godziny moi państwo

znam takie miejsca

tylko mój kręgosłup cierpi jesienią.

II

Ocierałem twoje skronie

ze strumienia porannej mgły

z koralików rosy

włóczkę babiego lata

zdejmowałem z twoich powiek

kiedy schyliłaś się

aby pogłaskać jeża

za wcześnie na sen mój drogi.

III

A to chrupiące wspomnienie kajzerki

z musem jabłkowym twojej roboty

czułem cynamon

równoważyłem ten smak

herbatą z rumem

czasami grzanym piwem

zaprawionym miodem i wanilią.

IV

Dołożę jeszcze

parę suchych szczap świerkowych

to jesień

rozgrzej się

biorę w rozłożyste ręce kołdrę

przytulam ją do kafli pieca

płomień syczy

nakrywam nas pod same drgające podbródki

jest ciepło.

V

Żółty kasztan mi dałaś

albo brązowy

mieniły się barw tęczą kasztanowe dłonie

szeleszcząc pod podeszwami

podczas spaceru w parku

niskie jesienne słońce

zerkało na nas

płosząc pocałunki.

VI

Pamiętam

łuskaliśmy tarcze słoneczników

dla naszych zimowych ptaków

i wtedy przyszły te twoje sąsiadki

aleśmy tęgo śpiewali

aniśmy się obejrzeli

jak nałuskaliśmy całą miskę

nie przerywając śpiewu

„a po ulicach w lekkiej jesieni

fruwały za mną jasne anioły”

to ty to ty tak śpiewałaś dla mnie.

VII

Coraz chłodniejsze dnie

wiatr świszczy

świerszcz zasnął na dobre

„o szyby deszcz dzwoni”

zakładam jesionkę ty płaszcz

taki z podpinką na misiu

wychodzimy pod parasolem

pamiętam że wtedy byłaś pierwszy raz

na „Casablance”.

VIII

Mróz wygładził kałuże

powinnaś była bardziej uważać

na stłuczone kolano kompres

na takie unieruchomienie

kolacja do łóżka

a potem zmusiłaś mnie do tego

abym przeczytał ci na głos

jesienną poemę.

[29.09.2019, Dobrzelin]