RADOŚĆ

Trzy i pół roku temu przydarzył mi się króciutki tekst pod optymistycznym tytułem "Radość", czyli uczucie, które obecnie jest mi obce.

Wtedy ci ona jest, kiedy wstajesz raniuteńko z ptakiem, co uwił gniazdo pod belką podtrzymującą krawędź dachu.

Zobacz: zasiadł tenże na gałązce przyokiennego bzu, albo na tamtym drucie, co to szły po nim słowa i mogłeś się z nich dowiedzieć, co się dzieje w dalekim świecie, o czym nie wiesz.

Kląska do ciebie i szczebioce. Pewnie to szpak. Mówisz: - a cóż to takiego szpak? Ptak zwyczajny. Ani w piękne piórka przystrojony, ani pieśniarz z niego operowy. Ale gdybyś tak zobaczył, jak toto swoje pisklaki karmi, jak niestrudzenie wybiera się na łowy po jakiego robaka i upuszcza do rozwartego dzióbka maleństwa, przekonałbyś się, że to zuch nad zuchy.

Mówi ci on, abyś otworzył okno i jeszcze przed słonkiem wpuścił do izby dżdżu. Nabierzesz go w płuca i przekonasz się, że warto żyć. Choćby czekając na ten pierwszy promyk dnia, ale nawet kiedy wiatr chmury przyniesie i wyciśnie z nich okrągłe krople deszczu, to też warto.

Zbudźże kobietę, syna, teściową, kogo tam masz w chałupie. Niech i oni radują się nowym dniem, niech patrzą.

Radość jest tym większa, gdy odbija się w wielu oczach. 

[28.02.2020]