Realizm magiczny – styl w malarstwie XX w.
Na podstawie Wikipedii
Nazwa stylu, ukuta w 1925 przez Franza Roha, początkowo odnosiła się do dzieła sztuki należącego do werystycznego kierunku Nowej Rzeczowości. Z czasem pojęcia rozszerzyło się na te style malarstwa realistycznego, które stosowały zagadkowy, tajemniczy i magiczny język form.
Styl ten, czerpiący inspirację z malarstwa metafizycznego, można traktować jako specyficzną formę surrealizmu. Twórcą tego kierunku był Carel Willink, a najwybitniejsze dzieła powstawały w latach 30. XX w.
Malarstwo realizmu magicznego pokazuje na pozór zwyczajny świat, który jednak odbiega od normalności. Trudne do wychwycenia napięcie wyraża się w dziwnych kontrastach, tajemniczych złożeniach osób i miejsc lub w dużo odważniejszym chaosie przedmiotów i ludzi. Na obrazach Willinka widzimy więc elegancko ubranych panów zwiedzających ruiny Pompejów (Późni goście Pompejów) lub cichą ulicę miasta, nad którą wisi niemo wielki sterowiec (Zeppelin). Realizm magiczny budzi rozmaite pytania, jak np. to, dlaczego na obrazie Rafała Malczewskiego przedstawiającym Szymona Słupnika całe niebo zasnute jest czarnym dymem[2]. Istotą realizmu magicznego jest właśnie element niejasności, który ma pobudzać do tworzenia samodzielnych interpretacji.
Ze stylem tym łączy się czasem nazwiska Rene Magritte’a i Paula Delvaux, najczęściej wymienianych wśród malarzy surrealistycznych. Przestrzeń u Magritte’a jest dużo bardziej absurdalna niż u Willinka; Delvaux natomiast wzbudza podobny niepokój, co twórca realizmu magicznego. Na płótnach Delvaux dominującym motywem są nagie kobiety wtapiające się w pejzaż, przy czym nigdy nie dowiemy się, dlaczego się tam znalazły, i czemu właściwie służy ich obecność.
Osobiście uważam, że realizm magiczny jest najciekawszym stylem współczesnego malarstwa, współczesnego, dlatego że Carel Willink i współcześni mu malarze działający w latach dwudziestych i trzydziestych ubiegłego stulecia znaleźli swoich kontynuatorów nie tylko w Europie, ale i na całym świecie. Ponadto realizm magiczny jest ważną propozycją stylu w literaturze, początkowo głównie iberoamerykańskiej, ale to rozmowa nie tyle na inny, lecz uzupełniający temat.
1. Carel Wilink (Holandia)
„Zeppelin”
2. Felix Vallotton (Szwajcaria)
„Kąpiąca się, burzliwe niebo”
3. Felice Casorati (Włochy)
„Koncert”
4. Rene Magritte (Belgia)
„Rozmyślania samotnego wędrowca”
5. Rafał Malczewski (Polska)
„Karuzela w Zakopanem”
6. Paul Delvaux (Belgia)
„Wizyta nocna”
7. George Grosz (Niemcy)
„Toast”
8. Gerda Wegener (Dania)
„Samotna”
[01.12.2024, Toruń]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz