ZAPISKI EMIGRANTA (1367) WYRWANE Z KONTEKSTU

 

1367. Wyrwane z kontekstu

• Jest przymrozek i na stojących poniżej na osiedlowym parkingu samochodach, na szybach samochodów szkli się cieniutka tafla lodu, a wewnątrz jest ciepło, więc lepiej znoszę rozstanie z nadmiarem słońca;

• Znów natrafiłem w Pracach Polonistycznych… na ciekawy artykuł Zdzisława Skwarczyńskiego „Jezioro bodeńskie” Dygata. Muszę sobie też przypomnieć film;

• Dzisiaj (20 listopada) nie ma zamrozu na szybach, choć termometr wskazuje minus dwa stopnie;

• Tak sobie piszę...

• Za progiem czekała śmierć, on już stał na progu, nie poruszał się i jedynie mętnym wzrokiem spoglądał na nią, ubraną w klasyczną grecką tunikę, opływową i bladą. Kości nie odznaczały się pod miękkim, luźnym i ciepłym materiałem bawełnianego okrycia w jakim przyszła. Zasiadła na zielonej drewnianej ławeczce ustawionej po tej stronie ogrodu; przy ławeczce stał okrągły stolik, na nim wiklinowy talerzyk z jabłkami i duży kubek z gorącą herbatą.

  - Czy przyszłam nie w porę? - zapytała odkładając od ust fajansowy okrąg kubka.

  - Dziadku, idź do swojego pokoju – zareagowałam stanowczym głosem.

  Stojący na progu posłuchał, odwrócił się na pięcie i zniknął w ciemnej sieni. [...]

• A czuję się tutaj dobrze, pomimo niedostatków organizmu; mógłbym się nawet pochylić na Psalmem 23-cim;

¹ Psalm. Dawidowy.

Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego.

² Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.

Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć:

³ orzeźwia moją duszę.

Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach

przez wzgląd na swoje imię.

⁴ Chociażbym chodził ciemną doliną,

zła się nie ulęknę,

bo Ty jesteś ze mną.

Twój kij i Twoja laska

są tym, co mnie pociesza.

[20.11.2025, Toruń]