POCIĄG
Rok produkcji: 1959
Premiera: 1959. 09. 06
Gatunek: Film psychologiczny
Lokacje: Łódź (dworzec Łódź Kaliska), Katarzynów k. Koluszek, Półwysep Helski (Chałupy, Kuźnica).
[Film poruszający zarówno realnością jak i też niezwykłością fabuły z kulminacyjnym fragmentem dotyczącym pogoni za mordercą. Świetna gra aktorska i klimat przywodzący na myśl inny obraz – „Nóż w wodzie” Polańskiego. Wydawałoby się, że prosta fabuła osadzona w wąskiej przestrzeni czasowej pociągu jadącego nad morze nie może być atrakcyjna, a jest nią nie tylko z powodu nagłego incydentu z mordercą. Film naprawdę świetnie zrobiony, w którym oprócz aktorów grających główne role – Lucyną Winnicką i Leonem Niemczykiem. Role drugorzędne również grane są znakomicie; warto tu wspomnieć Teresę Szmigielównę, Ignacego Machowskiego, Zygmunta Zintela czy Zbigniewa Cybulskiego.]
Akcja Pociągu rozgrywa się w realiach współczesnych dacie powstania filmu. Dwoje doświadczonych życiowo ludzi, meteorolożka Marta oraz chirurg Jerzy, przypadkowo spotykają się w przedziale sypialnym pociągu z Warszawy do Helu. Marta kupiła okazyjnie bilet od nieznanego jej mężczyzny na dworcu, nie spodziewając się, że otrzyma miejsce w przedziale męskim. Z kolei Jerzy, zapomniawszy miejscówki do wagonu sypialnego z powodu stresu związanego ze śmiercią jego pacjentki na stole operacyjnym, próbuje udowodnić konduktorce, że miejsce w przedziale mu się należy. Marta wbrew groźbom konduktorki zostaje w przedziale, a Jerzy ostatecznie decyduje się współdzielić przedział z krnąbrną współpasażerką. Akcja filmu koncentruje się również na postaciach pobocznych: Staszku, byłym chłopaku Marty, który nie zaniechał jej adorowania; cierpiącym na bezsenność pasażerze z przeszłością spędzoną w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie; wikarym rozmawiającym o istocie grzechu; kokieteryjnej żonie adwokata; wreszcie na nici sympatii łączącej konduktora i konduktorkę.
Monotonię jazdy pociągiem przerywa wtargnięcie milicjantów. Okazuje się, że Jerzy przez przypadek zajął miejsce w przedziale wykupione dla zbiegłego mordercy, który odsprzedał bilet Marcie. Chirurg, podejrzany o morderstwo, zostaje aresztowany i zaprowadzony do przedziału służbowego, jednak z zarzutów oczyszcza go Marta, która uświadamia milicjantom pomyłkę – lekarz zajął miejsce, które było przeznaczone dla niej i należało przedtem do faktycznego mordercy. Milicjanci zarazem odkrywają, że poszukiwany przez nich przestępca opuścił przedział. Przedzierają się przez kolejne wagony, poszukując go, a on w tym czasie pociąga za hamulec bezpieczeństwa i wyskakuje z zatrzymanego pociągu. W pościg za nim udają się pasażerowie, obrzucając go kamieniami. Osaczony, dobiegłszy na okoliczny cmentarz, łapie za gałąź i opędza się od próbujących zatrzymać go mężczyzn. Staszek powala go na ziemię, a morderca zostaje nieomal zlinczowany przez tłum. Gdy na miejsce przybywają milicjanci, aresztują podejrzanego. Pasażerowie wracają do pociągu. Gdy pociąg kończy bieg, następuje rozstanie obojga pasażerów. Jerzy podchodzi do żony czekającej na peronie, tymczasem Marta wyrusza w stronę morza. [według Wikipedii]
Reżyseria - Jerzy Kawalerowicz
Scenariusz - Jerzy Lutowski, Jerzy Kawalerowicz
Zdjęcia - Jan Laskowski
Scenografia - Ryszard Potocki
Obsada aktorska:
Lucyna Winnicka - Marta
Leon Niemczyk - lekarz
Teresa Szmigielówna - żona adwokata
Zbigniew Cybulski - Staszek
Helena Dąbrowska - konduktorka
Ignacy Machowski - pasażer wagonu sypialnego
Roland Głowacki - morderca
Aleksander Sewruk - adwokat
Zygmunt Zintel - pasażer cierpiący na bezsenność
Tadeusz Gwiazdowski - konduktor
Witold Skaruch - ksiądz
Michał Gazda - pasażer umawiający się z żoną adwokata
Zygmunt Malawski - milicjant
Józef Łodyński - milicjant w cywilu
Kazimierz Wilamowski - pasażer śpiący w przedziale konduktorki
Jerzy Zapiór - wygłupiający się chłopak
Jerzy Ćwikliński - pasażer
Henryk Dudziński - milicjant
Andrzej Herder - marynarz
Barbara Horawianka - żona lekarza
Ludwik Kasendra - pasażer
Janusz Majewski - Janusz, chłopak dziewczyny z tranzystorem napisach
[12.01.2024, Toruń]
Oglądałam nie raz, świetne aktorstwo!
OdpowiedzUsuńOwszem... to było zupełnie inne aktorstwo
OdpowiedzUsuń