ZAPISKI (1343 – 1344) BEZ TELEWIZORA. CIESIELSKA.

 

1343.

Dwa dni poświęciłem na przeczytanie po raz kolejny „Mistrza I Małgorzaty” Bułhakowa, choć nie jestem tą lekturą zafascynowany. Ale co tam? Miałem słuchać w telewizorze tych samych piosenek bożonarodzeniowych. Bez przesady. W każdym programie i o dowolnej porze kolędy? Kolędowało się w domu onegdaj, przy ubranej choince, ale teraz? Z telewizora zupełnie zrezygnowałem, bo w nim (na stacji, gdzie czasami bywam) długie czasoumilacze w postaci Potopów czy Ogni i mieczów. Fajnie to opracowali – włączają filmik trwający prawie lub ponad trzy godziny plus reklamy i mają emisję z głowy. Co z tego, że publika widzi Wołodyjowskiego po raz trzysetny. Nie czytuję też świątecznych sms-ów, choćby z tego powodu, że ich nie dostaję – kompletnie nie dostaję. Jeszcze siedem – dziesięć lat temu dostawałem, teraz nie – no cóż, takie życie. Jeszcze dawniej to pisało się kartki mailowe, a już całkiem dawno wysyłało się i otrzymywało tradycyjne kartki pocztowe. Świat się zmienił… tylko ja wciąż ten sam.

1344.

Trochę wspomnień w bezładzie.

Ciesielska, sąsiadka. Ją pamiętam, jej męża mniej, choć przypominam sobie, że był łysy (trochę bałem się łysych ale byłem na jego pogrzebie jako dziecko i pamiętam, jak Ciesielski był na pogrzebie mojej babci – po mieczu). Pani Ciesielska musiała być samotna, kiedy umarł jej mąż. Chodziła – u mnie tak się mówiło – po kominkach, to znaczy zachodziła do sąsiadów. Niekoniecznie w odpowiednim czasie, ale przecież nikt z nas nie zamykał przed nią drzwi. Podczas rozmowy powtarzała jak mantrę „Boże zachowaj”. Z tego ją zapamiętałem oraz że okno jej kuchni (pierwsze piętro) wychodziło na podwórze, gdzie graliśmy w piłkę. Na tym podwórzu wałęsały się też jej kury, przeszkadzając w grze. Pani Ciesielska pilnowała je z góry, ale raz jej się nie udało, a właściwie nie stała przy oknie, kiedy akurat był mecz i otrzymawszy celne podanie, nie mniej celnie uderzyłem z woleja nie w piłkę a w kurę. Kura odeszła na tamten świat, a jej ciało wrzuciłem do piwnicy przez okienko. Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina. Do dzisiaj wstydzę się tego.

[25.12.2024, Toruń]