KAMYCZKI – WIECZNY SEN (1/2)

Przyjemnie miękkie było to posłanie. Sierpniowe południe, zieloność jędrnego, zwilżonego nocą opadem deszczu mchu skłaniała się ku snowi, którego w końcu zażył po przemieszczaniu się niezliczonymi krokami od poranka po środek dnia, a ułożył się pod sosną rozłożystą, gdzie mech walczył z wiotkim, spłaszczonym igliwiem i wygrywał oddając swą miękkość człowieczemu ciału.

Ostatnimi czasy bywał zmęczony bardziej niż kiedykolwiek wcześniej; to całe doglądanie lasu, ustalanie robót na przesiekach, przygnębiające peregrynacje pośród zeszłorocznych wiatrołomów i budzące nadzieję inspekcje nasadzeń, to wszystko zajmowało mu coraz więcej czasu, a przecież istniał jeszcze tartak, nudne wyprawy do nadleśnictwa i w końcu leśniczówka rozlatująca się na jego oczach – wieczny ból głowy. Coraz częściej delegował niektóre ważne zadania swemu zastępcy, młodzieńcowi po studiach, którego wdrażał do pracy w lesie, a że chłopak był zdolny, chętny do pracy, samotny a niepijący, widział go Adamski swoim następcą. Może tego robić nie powinien, ale czy to w bezpośrednich z Sondeckim rozmowach, czy w kuluarach nadleśnictwa, leśniczy wielokroć powtarzał, że powierzony jego opiece praktykant ma w sobie najlepsze cechy stróża lasu. Dostrzegał pewnie u młodego tę samą pasję jaka rządziła nim samym, kiedy po raz pierwszy, jeszcze przed ukończeniem szkoły wyższej wstąpił na leśną ścieżkę pracy. Mówił do niego:

- Jeżeli nie zejdziesz na manowce, zrobię z ciebie leśniczego, zanim się spostrzeżesz.

A kiedy Jaś Sondecki z wdzięcznością, ale i niedowierzaniem zawieszał wzrok na swoim pryncypale, ten dodawał z dumą:

- Znam, mój drogi, wielu dobrych ludzi, którym onegdaj sam pomogłem, więc będę potrafił przekonać ich do ciebie. Abyś tylko nie zbaczał z właściwej drogi.

Zbaczać Sondecki nie miał zamiaru, ani też umiejętności. Należał do tej wąskiej w dzisiejszych czasach, jak się sądzi, grupy młodych ludzi, którzy przyszłość swoją lokują w heroicznej niemal pracy na rzecz innych (tutaj na rzecz lasu), nie poszukując jeszcze na tym etapie zawodowej kariery korzyści materialnych; to prędzej czy później nastąpi, zwłaszcza gdy osobiste sprawy nałożą się na te zawodowe, ale jeszcze nie teraz, gdy pragnienie przeżycia wymarzonej przygody swego życia przewyższa pozostałe ważne, ale w tym momencie osobniczej historii nie najistotniejsze symptomy ludzkiej egzystencji.

Adamski Jasiowi Sondeckiemu ufał i kiedy wysyłał go do liczenia kubików drewna, mierzenia dłużycy przez transportem, czy też nadzorowania sadzenia dębów i buczyny, wiedział, że pracę wykona rzetelnie, nie dopuści do przekrętów, a uwinie się z robotą szybko i bez ceregieli. Dzisiejsze zadanie, a właściwie zadania, nie należały do szczególnie trudnych. Sondecki miał z jednym z pracowników leśnych oznaczyć do wycinki świerki, na które wstąpiła kornikowa zaraza jakiej nie zdołano w porę opanować. Dotyczyło to głównie jednego, ciągnącego się długim szeregiem rzędu drzew posadzonych przed laty wzdłuż przecinającej Las Wiktorowski strugi. Szacowano, że zmarniało czterdzieści procent drzewostanu i chociaż pozbyto się szkodnika suche świerki szpeciły las i mogły stać się łupem kolejnej  szarańczy plądrującej drzewa. Drugie zadanie było zgoła innej natury – należało na mapie oznaczyć mrowiska i siedliska dzikich pszczół, które wczesnym latem pojawiły się w Wiktorowskim Lesie. Nie było tych skupisk wiele, ale dokładne, dla celów głównie przyrodniczych przedsięwzięte rozpoznanie wymagało sporej kondycji fizycznej od tych, którzy zadania tego się podjęli.

Adamski we śnie śledził kręte leśne drogi praktykanta i przydzielonego mu pracownika lasu. Zdawał się uczestniczyć w poruczonym tym dwu młodym mężczyznom przedsięwzięciom, podążał za nimi krok za krokiem, oceniał zasadność oznaczania drzew do wycinki, podziwiał też spostrzegawczość Sondeckiego, gdy idzie o umiejętność lokalizacji kolonii leśnych mrówek, słowem oczami uśpionej nieoczekiwanym południowym snem wyobraźni podążał za swoim wychowankiem jak mistrz rzemiosła sprawdzający jakość przygotowania czeladnika do zdania egzaminu zawodowego.

[06.06.2020, Toruń]