We dwoje

- I co też pan tak skrobie? – zapytała.

- Otóż i piszę. Może coś z tego będzie – odparł unosząc wzrok.

Zdawało się, że ta wymuszona przerwa w pisaniu spowodowana niespodziewanych odezwaniem się starej kobiety nie była dla niego przeszkodą. Zdawało się, że szukał wytchnienia. Kieliszek wódki przed nim stał jeszcze pełen; stał i kusił.

- Czy pić przy tym trzeba? Pan tu taki wciśnięty w kąt. I światło kiepskie. Nie dba pan o swoje oczy – kobieta patrzyła na niego ze współczuciem.

- Widzi pani, takie wciśnięcie się w kąt powoduje to, że człowiek czuje się bezpieczny.

- To pozorne bezpieczeństwo. Pan cierpi.

- Bez cierpienia nie ma literatury, nie ma sztuki.

- A o czym to? – skinęła na leżące na blacie stolika kartki papieru, zapisane, z przekreślonymi słowami, całymi rzędami zamazanych słów.

- O młodości durnej i życiu pogmatwanym.

- To pana życie? O tym pan pisze?

- Zawsze pisze się o sobie, tylko czasami ubiera się siebie w szaty innych ludzi.

Przerwała na chwilę. Być może pomyślała sobie, że niepotrzebnie się przysiadła. Cóż jemu po niej, jej słowach, radach, samej obecności.

- Przeszkodziłam panu – stwierdziła – niech pan się nie gniewa.

- Nie mam zamiaru się gniewać – na jego twarzy pojawił się uśmiech.

- Nie powinien pan pić. Proszę mi wybaczyć, ale liczyłam kieliszki.

- Mam twardą głowę, proszę się o mnie nie martwić.

- Moja siostra pisze dziennik od dwudziestu lat.

- Gratuluję. To wymaga wytrwałości. Nie miała z tym problemu ze strony przeoryszy?

- Tylko na początku. Wie pan, tam, gdzie odbywa swoje powołanie nie ma ścisłej reguły, ale mimo wszystko trzeba mieć na względzie miejsce, w którym się żyje.

- Coś w rodzaju autocenzury? Każdy z piszących temu podlega.

- Kiedy spotykamy się, zawsze bierze z sobą swój zeszyt i czyta mi to, co napisała od ostatniego spotkania.

- To ciekawe, bo dzienniki to bardzo osobista literatura.

- Bardzo się kochamy i rozumiemy. Lubię jej słuchać. To w końcu moja siostra.

-----------------------------------------------------------------

- Popatrzcie jak sypie – usłyszeli głos inżyniera Beka, który właśnie wszedł do kawiarni z doktorem Koteńko.

Literat odruchowo skierował wzrok w stronę przeciwległego okna w którym widać był wyraźnie mokre grudy śniegu wirujące na tle szarego tła drzew owocowych w ogrodzie.

- Przeczytałby pan coś dla mnie? – zapytała kobieta.

- Proszę przysunąć się bliżej – odparł.