- W tym miejscu właśnie, pośrodku sali, postawimy stół. Najlepiej złączmy stoły. Na nim jadło i napoje. I świece, mnóstwo świecy. Niech płoną. Pozostałe stoły rozstawmy w nieregularnych rzędach. Na każdym po jednym palącym się zniczu i niech w piecu się pali a rozedrgane promyki niech błyskają szybkimi językami ognia. W rzędzie ustawmy wieszaki. Ozdóbmy je wstęgami szarego, postrzępionego papieru. Przytroczmy do ramion wieszaków druty a do nich wycięte z kartonu liście. Przed stołem, tym grobowym monumentem najwięcej miejsca zostawmy, i żeby od strony ogrodu miejsca więcej na aleję zostawić. Muzyka szumów traw nich pobrzmiewa, a cicho, szelestnie, i wiatr niech w uszach gra. Publiczność niech w szarych okryciach zasiądzie. Czerwone przed nią wino w kielichach. Spod lady suchy lód niech topi swą konsystencję, wspomagany podmuchem wentylatora. Na to purpurowe światło rzućmy. Niech mgła będzie krwista. I poprzez tę mgłę, niech się pojawią zjawy, widma, w opończach, sukniach zwiewnych, z kwiatami we włosach, w siermięgach i włosienicach. Twarze niech będą blade, aż białe i niech miałki pył z włosów potarganych się sypie. Od czasu do czasu umyślnie srebrne wióry a włosie niech na postaci wiatr zawiewa…
Nauczycielka, która pierwszym tego roku była gościem przyciągnęła za rękę Adama. Siedli. Rozłożyła przed nim spięte karty scenariusza. Tekst przepisany, przerzedzony, z mnóstwem podkreśleń i skreśleń, tu i ówdzie pogrubiony.
- Przez cały ten czas myślałam. Dziewczęta i chłopcy przyszli nawet w święto. Role pięknie powtórzone, lecz trzeba, aby jeszcze w scenerii kawiarnianej sali zrobić próbę i z tym ja do pana przychodzę. Dekoracje potem. Wszystkie detale doprecyzowane. W trzech króli najbardziej mi odpowiada.
Maria przyniosła kawę.
- Będzie tak jak pani uważa – Adam uniósł do ust jej dłoń, drżącą, zniszczona a piękną – niech tak się stanie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz