Larum

Wszedł na środek sali. Melodia ucichła. Nie puszczano dalej.

- Obywatele, narodzie wybrany! Kiedy my gnuśni i bierni, bierni i o własne garnki zapełnione dbający, wróg z zewsząd przybyły i na granicach stojący w hordach posłusznych rozkazom, do napaści na święte naszej ojczyzny prawa, oręż swą potężną a okrutną szykuje. Dlatego powiadam wam, rozpuśćmy  wici w najodleglejsze krainy naszej regiony; niech stanie naród cały, zbrojny i do świętej wojny gotowy. Larum zagrajmy, werble a cymbały strojmy, niech krzepią ku przyszłych zwycięstw prędkich z naszymi nieprzyjacioły. Ruszcie z pospolitą odsieczą kresowi i centralni, gromadźmy się w hufce skrzydlate. Na koń rycerze od szczytów tatrzańskich po bałtyckie fale; od wartkiego Bugu po Nysy i Odry ciemne wody.

„Dla Boga, panie Wołodyjowski! Larum grają! wojna! Nieprzyjaciel w granicach! a ty się nie zrywasz! szabli nie chwytasz? na koń nie siadasz? Co się stało z tobą, żołnierzu? zaliś swej dawnej przepomniał cnoty, że nas samych w żalu jeno i trwodze zostawiasz?”

Nie masz potrzeby większej nad tę, o którą teraz Stwórcę upraszamy. Stańmy murem za przywilejem naszym szlacheckim, co każe odegnać precz naszych wrogów. Nie pozwólmy! Nie dopuśćmy! Razem przyjaciele.

Nie zwlekając ruszyli w bój ostateczny, w słusznej zaczyniony sprawie. Cała Rzplita pola nie ustępuje, ściga, dopadła wreszcie, ułapiła.

Otwarły się wrota piekieł … poseł skrzesał iskrę i podłożył lont pod Kadzidełko.

Takież to było radcy Kracha przedwieczorne do ludu spitego kawą przemówienie.