Dwie panie

Ruch wielki od rana.

A bo to chłopcy i dziewczęta z teatralnego kółka przybieżeli z dekoracjami i pani profesor z nimi, żeby rozwinąć, popatrzeć, dopasować. Strażnik z Edwardem pierwsi przymiarki oglądali. Potem Milska weszła i tak we dwie usiadły przy herbatce z cytryną, bo nauczycielka dla towarzystwa również z cytryną poprosiła.

- Pewnie nie chcecie mieć drugiej lekcji … dopiero na trzecią, tak? – rzuciła w stronę młodych ludzi.

A jakże mieli nie przystać na te propozycję. Rozsiedli się po sali.

- Tylko mi, wiecie co …

- Wiemy, soreczko – jeden przez drugiego zapiszczeli.

Na co kto miał ochotę, zamawiał, a najwięcej kawy. I Maria się przysiadła, bo to najstarszych jeszcze ze szkoły pamiętała.

A starszym paniom na wspominki się zebrało. Nauczycielka, rozmowniejsza zwykle, tym razem ustąpiła Milskiej. Ta o tych dawniejszych styczniach sylwestrowych, balach i wycieczkach a zakochaniach młodzieńczych i później mężu (świeć Panie nad jego duszą) przystojnym, towarzyskim i takim uroczym, szarmanckim mówiła z uśmiechem na twarzy. Nauczycielka początkowo słuchała, słuchała, gotowa wtrącić parę groszy swoich, lecz w język się gryzła, bo Milska szczęśliwa taka, aż te dzieciaki zerkały na nią, zwłaszcza te, które znały jej twarz pochmurną, poważna i majestatyczną na mieście. Potem nauczycielka zaczęła, lecz ona nie o przeszłości swojej, lecz oto o tych młodych ludziach, skupionych w sobie jak słodkie owoce w winogronowej kiści. - Dobrzy są, dobrzy – mówiła - zawsze dobrych miałam i teraz, kiedyśmy wespół z tymi „Dziadami” postanowili coś pięknego zrobić, to oni jakby zapału innego dostali i chociaż nad książkami ślęczą, nota bene niepotrzebnie encyklopedyczną wiedzą umysł obarczając, znajdują czas na prawdziwą sztukę, na ten bunt młodości, który wystarczy ku dobremu pokierować.

I tak dalej i dalej; potem swoje szkolne, niedojrzałe lata wspominały i już drugą herbatką raczyć się zaczęły, a młodzież śmiała się i przytulała do siebie, i żarty, i próbne ról odgrywanie, podpowiedzi i sugestie, widać, że mającą nastąpić rzecz traktowała poważnie.

I kiedy doktor Koteńko wszedł i skłonił się paniom ładnie, lecz się nie przysiadł, bo miał sprawę jaką do Adama, więc na górę się udał, długo nie był, zszedł i znów się paniom pokłonił na pożegnanie, Milska posmutniała, ale tak jakoś pięknie, tak uroczo.

- Dzięki Temu żyję – wzrok pozostawiła na miejscu, skąd doktor Koteńko obu paniom był widziany w chwili ostatniej – pani Zosiu, a teraz przecież nie wiem, co ze mną będzie użaliła się, smutniejąc jeszcze bardziej – te podwyżki mnie do cna wykończą.

- Znam te bóle – przytaknęła pani Zofia – gdybym ja tych kilku kółkowych godzin nie miała, też byłoby ciężko, a zdrowie u pani?

- Trzymam się jakoś, lecz coraz mniej pewnie, bo to insulina mi poszła kilkunastokrotnie i paski skoczyły na sto złotych.

- Co też pani powie!

- A tak. A przecież nie tylko insulinę przyjmuję, a tu gaz, światło. Na tyle wystarcza, żeby przeżyć, za dużo, aby umrzeć.

- Fatalnie. Ja nie wymagam jeszcze takiej opieki, lecz co będzie za rok, dwa? Bóg raczy wiedzieć. Nie można czego zmienić na lepsze.

- Można, pani Zosiu. Doktor Koteńko zmieni mi glukometr na tańsze paski, i insulinę. Tyle, że ja już te tańsze insuliny brałam i nie działały. Muszę jednak jeszcze raz spróbować z nimi, trzeba dostosować dawkę, bo to pani Zosiu z cukrzycą to jest tak, że nie każda insulina pomaga i dopasowanie właściwej dawki nie jest takie proste jak chleb z masłem zjeść i kwita.

- Da Bóg, że z jego pomocą, doktorowi Koteńce się uda.

- W Bogu nadzieja – Milska przetarła wierzchem dłoni wilgotne oczy – jacy oni piękni – zachwyciła się nagle – ci młodzi, ta para, tak blisko siebie, dłoń w dłoń, oczy w oczy, jakie spojrzenia … - spojrzały obie w stronę dwojga młodych ludzi, nieco dalej siedzących od pozostałych; a przed nimi na blacie stolika nietknięte kawy.

- Może w nich nadzieja, pani Milska? Oby.