Łapka

- Mieliśmy jechać, a ty się tak paskudnie zachowałeś. Pokaż tę rękę.

Stary pisarz odwinął bandaż.

- Czuje, że maścią posmarowałeś, ale lepiej by było, gdybyś zadzwonił po mnie i prześwietlilibyśmy to, co wycudowałeś.

- Dajże spokój. Mam ją unieruchomioną. Zrośnie się. Przecież widać, że jeśli co, to tylko pęknięcie.

- I nie zamierzasz nic z tym zrobić?

- Byłem na tyle grzeczny, że wziąłem sobie te przeciwbólowe tabletki, jakie kiedyś mi zostawiłaś.

- Dobre i to ale i tak prześwietlić trzeba.

- Wiesz, że i tak się nie zgodzę. No, może po świętach.

- Za późno będzie. Odłożysz tę wizytę i pojedziemy do szpitala.

- W żadnym wypadku.

Spasowała, wiedząc, że i tak go nie przekona. Uszykowała śniadanie z zieloną, tym razem, herbatą. Zjedli w milczeniu.

- Boli cię, co?

- Mniej, moja Cicerone, choć wczoraj nie mogłem pisać. Dzisiaj z kolei muszę jednak cię prosić o to, abyś prowadziła samochód.

- Jedyna mądra rzecz, na jaką cię stać. Ale i tak nie powiedziałeś mi jak do tego doszło? Jeden dzień mnie nie było, a tu spuchnięta łapa.

- Drobnostka. Idą święta, więc chciałem cokolwiek zrobić. Kurze pościerać, okna umyć, no i jakoś tak się osunąłem, na tę samą łapę padłem...

- Nieszczęśniku....

Zauważyła, że był już przygotowany do drogi. Ubrał się nawet starannie w koszulę, którą chyba musiał uprasować, bo kołnierzyk trzymał przyzwoity kant i nawet na plecach nie dostrzegła śladów zgniecenia.

- Cholera, tobie chyba musi zależęć na tym wyjeździe - powiedziała.

- Owszem, zbliżają się przecież święta. On tam sam, jak ten palec.

- Ale moglibyśmy choć o jeden dzień odłożyć. Zobaczymy co na tym zdjęciu wyjdzie. Unieruchomią ci łapkę i będzie na medal.

- Cicerone, nie gadaj tyle. Moja ręka to najmniejszy problem. On tam na mnie czeka. Wiem, że nigdy mi tego nie powie, że czeka, ale czeka. Nikt nie chce być sam w święta, choć nie wiem jak by się zarzekał, że nie potrzebuje nikogo.

- Stary pisarzu, znów puszczasz sentymentalną płytę - uśmiechnęła się - za dobrze cię znam... zrozumiem, że ci zależy na nim.

- My starzy, zapuszczeni przez los, powinniśmy się trzymać razem.

- Coś w tym jest, ale zanim pojedziemy, wymienię ci bandaż i zawinę porządnie tę łapkę.

- A zawiń...