O tym, jako to Gęba z bratem Jerzym przy robocie śpiewała

Zanim jeszcze Gęba udostępni pola przyjaciołom swoim, co pojawiać się będą w kawiarni, jeszcze tą razą zaskoczy słowem rymowanym a pieśnią, o czem potem.

Ludkowie wiedzą wszak, że Gęba pomieszkuje w izolacyi, nie caluśko sama, ino pomiędzy braty w habitach się dostała i pokutuje.

Dzień sobie przepędza na modlitwie oraz na grzebaniu w ziemi, albowiem wiosna przeskoczyła eremowe mury i piękniuśko powietrze podgrzewa. Tedy brat Jerzy Gębie szpadel do rąk wcisnął, rabaty warzywnej wyznaczył parametra… i poszło kopnięcie za sztychem, aż do rosy na czole (brat Jerzy, smukły, brodaty i wysoki, że ho ho, jął się grabi).

Należało więc spocząć w cieniu i Gęba z bratem Jerzym siadła, po blaszanym kubku wody zaczerpnęła i sobie tak zaśpiewała, choć z obawą o zgorszenie w świętym miejscu, po ciuchuteńku.

Co było – nie wróci, i szaty rozdzierać by próżno.

Cóż, każda epoka ma własny obyczaj i ład...

A przecież mi żal, że tu, w drzwiach, nie pojawi się Puszkin –   

tak chętnie bym dziś choć na kwadrans na koniak z nim wpadł.

 W tym czasie brat Jerzy modlitewne supełki odmawiał, lecz w trakcie śpiewania (nieudatnego, bo Gęba od przedszkola do Sopotu się nie dostała) zamilknął, ślepka zmrużył, by nagle a raptownie strofkę kolejną tenorowym głosem, acz cichszym od Gęby, zakwilić...

 Dziś już nie musimy piechotą się wlec na spotkanie –

i tyle jest aut, i rakiety unoszą nas w dal...

A przecież mi żal, że po Moskwie nie suną już sanie,    

i nie ma już sań, i nie będzie już nigdy, a żal !

- Braciszku roztomiły – powiedziała Gęba – a czyliż tobie takie śpiewanie uchodzi za eremu murkiem ceglanym a obielonym? Rozumiem psalmy a roraty wyśpiewywać ku chwale Najwyższemu, a tu takie piosneczki, tęskne wprawdzie, lecz nie ku Stwórcy sławie poczynione.

Gęba swoje a brat Jerzy ciągnie cięciwę pieśni…

Przyjmuję pojętny mój wiek, mego stwórcę i mistrza,

ten trzeźwy mój wiek, doświadczony mój wiek pragnę czcić...

A przecież mi żal, że jak dawniej śnią nam się bożyszcza       

i jakoś tak jest, że gotowiśmy czołem im bić.

Tak jakoś cudacznie się Gębie w umyśle porobiło, że pojrzawszy na łopatę w darń przegniłej zieleni wbitą, umyśliła sobie, że onaż Okudżawy gitarą jest i basta. Dalejże chwyciła ją wyobraźni oczyma i tym sposobem, wtórując muzycznym akordem zaśpiewała dalej…

No cóż, nie na darmo zwycięstwem nasz szlak się uświetnił,

i wszystko już jest – cicha przystań, nonajron i wikt...

A przecież mi żal, że nad naszym zwycięstwem niejednym   

górują cokoły, na których nie stoi już nikt.

I już śpiewali wespół, melencholiji poddani, jak zaczarowani. Gębie zaś się zdało, że oto, na konkursowe proskenion wkracza i w czasie, gdy brat Jerzy lirę stroi, Gęba onego Okudżawę śpiewa. Tedy śpiewali dalej…

Co było – nie wróci; wychodzę wieczorem na spacer

i nagle spojrzałem na Arbat i – ach, co za gość ! –

rżą konie u sań, Aleksander Siergiejewicz przechadza się,

ach, głowę bym dał, że już jutro wydarzy się coś !

Gdy ucichli, brat Jerzy nareszcie wystąpił z mową skromną jak na eremistę i rzekł:

- Czy przed czy za murami, Bóg chwali sztukę, gdy ta miłuje ludzi i wytchnienie od prędkości życia daje. Dlatego, pokutnicza Gębo, to nasze śpiewanie uszom a sercu Pana Boga miłe. A teraz biermy te nasze grabie a łopaty, bo nie samą poezją człowiek żyje.

Tak i my ruszyli z kopyta, rabatę skopali, pograbili i poszli obiadować.

[Piosenkę o Puszkinie Bułata Okudżawy, którą Gęba z bratem Jerzym wyśpiewała, przetłumaczył pięknie Witold Dąbrowski]

nutek parę na zakończenie